.....καρκατζέλια μέσα μας....

Πάντοτε οι άνθρωποι έβρισκαν τρόπους για να γιατρεύουν τους φόβους τους. Να τους νικούν, να τους εξηγούν και έτσι να προχωράνε μπροστά.

Ετσι σιγά-σιγά, γεννήθηκαν έθιμα με πρωταγωνιστές τα αποκυήματα των κακών μας συναισθημάτων μας. Το να τα ξορκίσει κανείς, ήταν η λύση, το βάλσαμο της ψυχής, το τρεχούμενο νερό σε έρημη γη....

Σε πολλά μέρη μάλιστα το έθιμο θέλει τους ανθρώπους να μασκαρεύονται καθε τέτοια εποχή και μιμούμενοι τα παράξενα αυτά πλάσματα να πειράζουν τους γείτονες, να μπαίνουν στα σπίτια, να κάνουν σκανταλιές και να τρώνε τα χριστουγενιάτικα γλυκά που ήταν αραδιασμένα στα τραπέζια και τους μπουφέδες.



Αλλού τους λένε Καλικάτζαρους, αλλού Καλιοτζήδες ή Τσιλικρωτά που ξεφαντώνουν απο την καταπίεσή τους μόνο ένα δωδεκαήμερο, σε άλλα μέρη προς τα βόρεια τα λένε Τρολς, σε άλλα πάλι ο αρχηγός είναι ο Μαντρακούκος, αλλού εκείνος ο εξορισμένος απόγονος αρχαίων θεών που ήταν κακομούτσουνος με κέρατα και πόδια τράγου, ο Πάνας που μάγευε με τον αυλό του ξωτικά και ανθρώπους....

Συνήθως είναι οι φορείς του κακού, μα ποιός αρνήθηκε οτι η φύση του κακού συνυπάρχει με το πνεύμα του καλού μέσα μας; Συνήθως βγαίνουν απο τα σπλάχνα της γης κι αυτό συμβολίζει καθετί το κατώτερο κι αρνητικό της ύπαρξης, κοσμικής και ψυχικής. Αν το εντοπίσετε, μην αυταπατάσθε. Δεν μπορείτε να το καταπολεμήσετε και να το εξαφανίσετε. Το έθιμο θέλει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, να διώχνουν τα παράξενα κακομούτσουνα πλάσματα με τη φωτιά. Εμείς μπορούμε όμως να το εγκλωβίσουμε σε μια γωνιά του εαυτού, να υπάρχει εκεί χωρίς να δρά, περιορισμένο, φτωχό, καταδικασμένο για την ώρα, ζαλισμένο απο το φως της γιορτής και τη γαλήνη που σκορπά μέσα μας η σκέψη των ημερών......

Χρόνια Πολλά, Παραμυθένια για όλους!

Εψαξαν, έψαξαν, αλλά δεν τη βρήκαν τη λύση!!!


Και το άφησαν και πάλι επάνω μας. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε...
Σε μια Αθήνα κατάφωτη, αλλά με πολλή φτώχεια και πολλά σκουπίδια στους δρόμους....

Κάστρο φυλαγμένο καλά

Υπάρχει λένε, κάπου σε αυτόν τον κόσμο, ένα κάστρο...

Είναι φτιαγμένο από πέτρα, από πέτρα και πάγο, και τα τείχη του υψώνουν ίσαμε τον ουρανό! Τα παράθυρά του δεν φαίνονται απο τα πυκνά σύννεφα, και στην πύλη του, που είναι τριγυρισμένη από νερό, κολυμπάνε θηρία άγρια, μανιασμένα, με δόντια κοφτερά και μάτια σα σαίτες. Ο πύργος είναι γερός, πολύ γερός, αλλά έχει και άλλους προστάτες, πράσινους και μαύρους δράκους, με μεγάλα δυνατά φτερά που σχίζουν τον αέρα πετώντας. Aυτοί οι δράκοι πετάνε συνεχώς, πετάνε και ξερνάνε φωτιά....

Στην περιοχή υπάρχει πάντα σκοτάδι, γιατί το κάστρο το κυκλώνουν τεράστια βουνά, τόσο μεγάλα που κρύβουν τον ήλιο και μόνο η σελήνη φαίνεται κάποιες βραδιές. Και θα σας πω γιατί μόνο η σελήνη. Βλέπετε, όταν έρχεται η σειρά της να φυλάξει τον ουρανό, την ώρα που ο ήλιος επιστρέφει σπίτι του να ξεκουραστεί, επειδή εκείνη είναι πολύ μελαγχολική, κλαίει, γιατί βλέπει τον κόσμο, έτσι άσχημος που είναι, και κλαίει. και το κλάμα της είναι σαν τραγούδι. Η φωνή της είναι τόσο όμορφη, τόσο μελωδική και κρυστάλινη, που όλοι σταματάνε ό,τι κάνουν, για να την ακούσουν. Και τα βουνά παραμερίζουν στο πέρασμά της, και της κάνουν τόπο να περάσει, και υποκλίνονται μπροστά στην τόση ομορφιά της.

Έτσι λοιπόν μπορεί και φαίνεται, αυτή και καμία άλλη, απ' τα μεγάλα παράθυρα του κάστρου. Και εκείνες τις βραδιές που το τραγούδι της είναι περισσότερο μελαγχολικό και γεμάτο θλίψη, εκείνες μόνο τις βραδιές, ένα κεφάλι αχνοφαίνεται σε κάποιο απ' τα παράθυρα, πίσω από τις κουρτίνες. Και αν κοιτάξεις καλύτερα, αν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής και όχι με αυτά που φέρει το σώμα σου, τότε μπορεί να μην δεις καθαρά αυτό το πρόσωπο, αλλά σίγουρα θα δεις τα δάκρυα που πέφτουν.

Και κείνες οι βραδιές λένε, τα αστέρια σταματάνε να λάμπουν, γιατί επισκιάζονται απ' το φως του φεγγαριού, τα σύννεφα σκορπάνε, να αφήσουν τον ουρανό καθαρό, τα βουνά χαμηλώνουν να μην εμποδίζουν την πορεία της υπέροχης αυτής φωνής, και οι δράκοι, οι προστάτες του κάστρου, σταματάνε το πέταγμά τους, κρύβονται στις φωλιές τους και μένουν εκεί, ξεχασμένοι και παρμένοι αλλού...
Δεν υπάρχει κανείς ζωντανός που να μπορεί να καυχηθεί οτι έχει δει το εσωτερικό αυτού του κάστρου. Άλλοι λένε οτι θα είναι γεμάτο αμύθητα πλούτη, άλλοι οτι θα ζει κάποιος άρχοντας εκεί μέσα, αποτραβηγμένος απ' τα εγκόσμια, με μοναδική συντροφιά τα βιβλία του, και άλλοι λένε άλλα, κατεβατά της φαντασίας τους,για μάγισσες,δαίμονες, ξωτικά .......

Αυτοί όμως που έχουν πλησιάσει το κάστρο, μία από αυτές τις νύχτες, που ο ουρανός είναι καθαρός και την στιγμή που διπλώνονται στις σπηλιές τους οι δράκοι, αυτοί οι τυχεροί, έχουν δει το πρόσωπο στο παράθυρο. Λένε οτι εκεί μέσα μένει μια νεράιδα όμορφη, μια νεράιδα μικρή και λυπημένη, που μια μέρα άφησε την νεραιδοχώρα, και εγκαταστάθηκε σ' αυτό το κάστρο, στο κάστρο που της έφτιαξαν η Γη και η Θάλλασα....

Κλείστηκε εκεί, κατα πως λένε, μη αντέχοντας την κακία των ανθρώπων και την πονηριά που τους κυβερνάει, το ψέμα, την υποκρισία, την δουλοπρέπεια , την ασχήμια, τα άσκοπα μεγάλα λόγια..... Κλείστηκε εκεί και θα ξαναβγει, λένε όσοι ελπίζουν, για να δώσει ομορφιά στους γύρω της όταν η ψευτιά και η υποκρισία εκλείψει....

Μας μάγεψε...

Θέαμα - μυσταγωγία, μίαμισι ώρα συνταρακτικής σιωπής μπροστά στο απροσδόκητο, το εξομολογητικό, το αποκαλυπτικό, το συγκλονιστικό ''Αμάρτημα της Μητρός μου'', είναι η παράσταση που βασίζεται στο διήγημα του Γ.Βιζυηνού που παρουσιάζεται φέτος για τρίτη συνεχή χρονιά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Η ερμηνεία του Ηλία Λογοθέτη και της Μαρίας Ζαχαρή είναι μοναδική. Ο λευκαδίτης καλλιτέχνης χαρίζει στο κοινό του πολύτιμες στιγμές, απόσταγμα γνώσης και εμπειρίας, ισότιμα με τον λόγο και την επιβλητική παρουσία του Βιζυηνού, που μας άφησε έργο αναλοίωτο στο χρόνο, τη βιωματική του ιστορία.

Ο Ηλίας Λογοθέτης, μας ταξίδεψε με την οικονομία και τον πλούτο του. Τεντώσαμε τα αυτιά και τα μάτια μας και απολαύσαμε τα χειμαρρώδη εκφραστικά του μέσα. Ύστερα χαλαρώσαμε. ...... Λυτρωθήκαμε με την εξομολόγηση του μυστικού της Μάνας......

Χαρήκαμε διπλά όταν είδαμε οτι περισσότεροι απο τα δύο τρίτα του κοινού ήταν δεκαεφτάχρονοι μαθητές της Γ' Λυκείου. Χαρήκαμε τριπλά οταν είδαμε οτι κάποιες φιλόλογοι δεν επαναπαύονται στις δάφνες της μονιμότητας και του ωραρίου του Δημοσίου και ξοδεύουν τα βράδια τους συνοδεύοντας τους μαθητές τους, αυριανούς ακαδημαϊκούς πολίτες, σε θεατρικές παραστάσεις σαν κι αυτή...... Αξιες.

Ναι, το κοινό τους είναι ιδιαίτερο. Οπως είναι κι εκείνοι και μακάρι έτσι να συνεχίζουν.

Θεατρική βόλτα στο Γκάζι

Την είδα την ''Βασίλισσα της Ομορφιάς'' της Νικαίτης Κοντούρη. Στον όμορφο χώρο του Θεάτρου ''Χυτήριο'', στο Γκάζι.

Με χαρακτηριστικά την ακραία γραφή, την εντυπωσιακή ρυθμολογία, το έντονο σασπένς και το διαβρωτικό χιούμορ η παράσταση που βασίζεται στο κείμενο του Μάρτιν Μακ Ντόνα, (τυπικός εκπρόσωπος της ιρλανδικής σχολής) περιγράφει την κοινή ζωή δύο μοναχικών γυναικών σε μια επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας. Η Μητέρα και η Κόρη. Η κόρη να υπηρετεί την ανήμπορη μάνα και η μάνα να απαιτεί συνεχώς να τη φροντίζουν και να την κανακεύουν.

Οταν η μίζερη καθημερινότητά τους ανατρέπεται από την «εισβολή» ενός παλιού φλερτ της κόρης, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση. «Η βασίλισσα της ομορφιάς», παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.

Το έργο -φαινομενικά ευανάγνωστο και αναγνωρίσιμο- απαιτεί μεγάλες ψυχικές και σωματικές αντοχές. Οι δύο γυναίκες (η Ναταλία Τσαλίκη στον ρόλο της κόρης και η Ερση Μαλικένζου ως μάνα) αλληλοσπαράσσονται με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Και οι δύο άντρες (Γιώργος Δάμπασης και Κωνσταντίνος Γαβαλάς), αμήχανοι μπροστά στη σύγκρουση των δύο γυναικών, προσπαθούν να εξισορροπήσουν τις αρνητικές δυνάμεις που εκλύονται μέσα σε μια ατμόσφαιρα συνεχών αντιπαραθέσεων.


Το τι διαμείβεται μεταξύ των χαρακτήρων και το πώς εκτρέπεται αυτή η ιστορία από μαύρη κωμωδία σε οικογενειακή τραγωδία παρακολουθεί ο θεατής επί σκηνής, σε μια παράσταση που ακολουθεί τους εσωτερικούς ρυθμούς του κειμένου, με τους πρωταγωνιστές να πετυχαίνουν δυνατές ερμηνείες.

Αξιόλογη η παράσταση όπως και η Νικαίτη Κοντούρη. Για τους μυημένους παντως.

Τείχη με θύμησες

Οταν υψώνονται τείχη, σκοτεινά, παγωμένα, αυστηρά

.... η μοναξιά είναι μεγάλη....

.... ο χρόνος μετράει διπλά και τριπλά....

....το βλέμμα λαχταράει να δει πιο πέρα. Μα δεν το αφήνουν.....

....ομως τα τειχη ειναι εκεί. Ορθώνονται μπροστά...

.....μέχρι η ανάγκη για ελευθερία και επικοινωνία να τα ξεπεράσει...

.... τίποτε πια δεν σταματάει το ρεύμα. Το σύμπαν έχει συνομωτήσει...

......Αισθάνεσαι μέσα σου ένα ηφαίστιο σε έκρηξη...

.....το αφήνεις να ξεσπάσει και να χύσει την καυτή λάβα του παντού....

....ο θόρυβος δεν ενοχλεί. Θέλεις να συνεχιστεί, να δυναμώσει, να κορυφωθεί, να τα διαλύσει όλα και τελικά να σε λυτρώσει......

......ΚΑΙ ΝΑ!!!!!

...Τίποτε δεν μπορεί να φέρει πίσω το ποτάμι. Εφυγε. Πήρε το δρόμο του...

Είναι όπως το νερό που διαφεύγει απο τις χαραμάδες, κι ότι και να κάνουν, αυτό πάλι θα βρει το δρόμο της διαρροής προς τα έξω...

Μια παλιά ιστορία απο τη Νίσυρο

Περίμενα με ανυπομονησία να βγει το καινούργιο της αγαπημένης φίλης, της Ιουστίνης. Και νάτο. Επίσημη τιμητική του η αποψινή, αφού παρουσιάζεται σε μια όμορφη γιορτή στο Κινγκ Τζορτζ απο την ίδια και τις εκδόσεις Ψυχογιός

Το «Για την αγάπη των άλλων», της Ιουστίνης Φραγκούλη- Aργύρη, γράφτηκε με αφορμή τη ζωή μιας υπαρκτής γυναίκας, στο πρόσφατο παρελθόν, μόλις μερικές δεκαετίες πίσω. Γυναίκες όπως η Τζανή, η κοπέλα από καλή οικογένεια, με μόρφωση και ξένες γλώσσες, που έρχεται να ζήσει με τον άντρα της στο άγονο και δαρμένο από τους ανέμους νησί της Νισύρου. Ο άντρας της άξιος τεχνίτης, μα κατώτερος της στη μόρφωση και την κοινωνική τάξη, ξενιτεύεται, ενάντια στη θέληση της , στην Αμερική πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να γίνει άξιος της και να της προσφέρει τη ζωή που της αξίζει.

Αντί όμως να της προσφέρει το όνειρο, την καταδικάζει σε μια ζωή χωρίς άντρα, να αφήσει τις λεπτεπίλεπτες ασχολίες που ήταν μέχρι τότε συνηθισμένη, το κέντημα, τον αργαλειό και τη ζωγραφική και να ζωστεί την αξίνα και τη τσάπα για να καλλιεργήσει τα άγονα κτήματα τους και να ζήσει τα τρία παιδιά της. Μεγαλώνει τα παιδιά της με την πίκρα στην καρδιά γιατί ο ξενιτεμένες άντρας της, ο Μπρούκλης όπως τον αποκαλούν οι συντοπίτες του, δεν της στέλνει ποτέ ένα γράμμα, δυο λόγια, να ξέρει πως είναι καλά, φοβάται να εκθέσει στα μορφωμένα μάτια της τη δική του αγραμματοσύνη. Της στέλνει μόνο κάθε τόσο ένα φάκελο με μια άγραφη κάρτα της Νέας Υόρκης και πράσινα δολάρια που αυτή κρύβει στο στρώμα ή τα κάνει λίρες και κοσμήματα για την προίκα της κόρης της και τις σπουδές των αγοριών της.

Η Τζανή βάζει όλες τις κάρτες του άντρα της στον καθρέφτη της σάλας και κρύβει την ντροπή και τον πόνο της περπατώντας σκυφτή με το μαντήλι σφιχτά δεμένο για να κρύβεται από τον κόσμο. Ντρέπεται την κακογλωσσιά και τα σχόλια που θέλουν τον άντρα της να την έχει ξεχάσει και να έχει ξαναπαντρευτεί. Τα χρόνια περνούν, τα παιδιά μεγαλώνουν, η κόρη, η Μαργαρίτα (στη φωτο), προικισμένη με ευφυΐα και τη δυνατή θέληση της μάνας της σπουδάζει στη Ρόδο. Εκεί γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της. Όταν ο αγαπημένος της και ο αδερφός της φεύγουν από τα ιταλοκρατούμενα δωδεκάνησσα για την Ελλάδα για να σπουδάσουν και τους βρίσκει εκεί ο πόλεμος και η Κατοχή, η Μαργαρίτα, θα κάνει μεγάλες θυσίες: Ξεπουλάει κρυφά από τη μάνα της την προίκα της για να συντηρήσει τον αγαπημένο της.
Δε ζει παρά με την ελπίδα να τον δει να γυρίσει με το δίπλωμα και την άδεια του δικηγόρου και να παντρευτούν. Ο γάμος τους θα λύσει και τα χέρια του αδερφού της και της αγαπημένης φίλης της που δεν μπορούν να παντρευτούν όσο εκείνη είναι ανύπαντρη και κοντά σε αυτούς άλλοι νέοι και νέες περιμένουν και αυτοί τη σειρά τους.

Ο αγαπημένος όμως της Μαργαρίτας αποδεικνύεται λίγος. Όταν κάποτε έρχεται η πολυπόθητη λευτεριά και η Ένωση με την Ελλάδα και γυρίζουν στο νησί τα ξενιτεμένα παλικάρια, μόνο ο αδερφός της Μαργαρίτας θα γυρίσει, ο αγαπημένος της θα την προδώσει και θα της δώσει το μεγαλύτερο χτύπημα τη μέρα που περιμένει τη μεγαλύτερη χαρά στη ζωή της. Η προδοσία όμως του αγαπημένου της Μαργαρίτας, θα ενεργήσει σαν καταλύτης στις ζωές άλλων προκαλώντας αλυσσιδωτές αντιδράσεις.

Ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης μπορεί να παραξενευτεί, να θεωρήσει υπερβολικές τις αντιδράσεις. Θα εκπλαγεί γιατί δεν ξέρει, δεν έχει μάθει να υποτάσσει το εγώ του στους απαράβατους κανόνες της ηθικής και του δέοντος που ρύθμιζαν αιώνες τώρα τις ζωές των ανθρώπων στις μικρές κλειστές κοινωνίες, όπως το νησί της Μαργαρίτας. Ο άντρας δεν μπορεί ποτέ να παντρευτεί αν έχει αδερφή ανύπαντρη

Η Μαργαρίτα όμως, όπως και η μάνα της πριν από εκείνη και όλες οι γυναίκες της γενιάς της πριν από εκείνη τους ήξεραν και τους σέβονταν τους κανόνες αυτούς. Και η πληγωμένη Μαργαρίτα, θα θάψει τα όνειρά της, θα κάνει την καρδιά της κόμπο και θα θυσιάσει τον έρωτα που δε στάθηκε άξιός της για να ζήσουν οι άλλοι.

« Η ζωή είναι μεγαλύτερη από την αγάπη», έλεγε πάντα η μάνα της και η Μαργαρίτα αυτό θα αποδείξει με τη θυσία της. Η αγάπη των άλλων είναι ο οδηγός στις αποφάσεις της.Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη - Αργύρη , είναι ξεχωριστό. Είναι ένα βιβλίο με ουσιαστικό περιεχόμενο γιατί βασίζεται στις αλήθειες της ζωής...
Ο Τζον Κατσιματίδης, εξέχων μέλος της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ, θα ζήσει πτυχές της ιστορίας της οικογένειας μέσα απο αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο. Καλοτάξιδο να είναι Ιουστινάκι! Εύχομαι να εμπνέεσαι παντα, για να μας μεταφέρεις όμορφες ιστορίες ζωής.

Περπάτημα ή Πέταγμα;

Μερικές φορές στη ζωή χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα, νέες αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα. Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία....

Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να "παίζουμε" αυτό το παιχνίδι. Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.

Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ανοιχτούμε και πάλι σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας ... ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι...

Σε ένα μέρος του κόσμου σε κάποια στιγμή της ιστορίας, ζούσαν άνθρωποι που έφεραν φτερά στους ώμους, μικρά ή μεγάλα, όμορφα ή άσχημα, όμως σίγουρα είχαν φτερά. Ένα αγόρι αναρωτιόταν για τα φτερά του και όταν ήρθε η ώρα, του είπε ο πατέρας του:«Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»

«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήσεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».Ο γιος αμφέβαλλε.«Κι αν πέσω;»

«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατσουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεις να πετάξεις;»

Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήσεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος. Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»

«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήσεις Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις. Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»

Παραμύθια με Όπλα

Χαμένοι στη μετάφραση είναι εκεί πέρα στα Ηνωμένα Εθνη που γιορτάζουν μάλιστα αυτές τις μέρες και τα εξηκοστά τέταρτα γενέθλια του Οργανισμού. Χρόνια τώρα εμπειρογνώμονες και νομικοί αναζητούν τον ''ορισμό'' για τα παιδιά που κρατούν όπλα, χάνοντας την ουσία....

Η στρατολόγηση παιδιών κάτων των 15 ετών, θεωρείται έγκλημα πολέμου. Απο το 2001, το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δημοσιεύει κάθε χρόνο μία έκθεση για τα παιδιά που συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις, η οποία περιλαμβάνει δύο παραρτήματα, που χαρακτηρίζονται ''κατάλογοι της ντροπής'' και καταγράφουν τις ένοπλες οργανώσεις που στρατολογούν ανηλίκους. Η τελευταία έκθεση - αποκάλυψη, λέει οτι 300.000 αγόρια και κορίτσια εμπλέκονται σε 30 συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Στη Μιανμάρ, το Τσάντ, την Κεντρική Αφρική, την Ουγκάντα, το Σουδάν, το Νταρφούρ....

Ο φετινός ''κατάλογος της ντροπής'' αναφέρεται στη δράση δεκαεννέα στρατών (τακτικών και αντάρτικων). Πόσο οξύμωρο δείχνει να ασχολούνται εκατοντάδες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι απο όλον κόσμο, με το τί είναι το ''παιδί στρατιώτης'', το ''παιδί μαχητής'', το ''παιδί σκλάβος'' , ή το παιδί ''εμπλεκόμενο σε ένοπλες ομάδες'' κλπ.....

Το θέμα είναι οτι μετά το τέλος μιας σύρραξης, η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξη δεν είναι ποτέ απλές υποθέσεις. Τα παιδιά δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στην οικογένειά τους, και μάλιστα, αρκετά από αυτά, έχουν επιλέξει οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες, θεωρώντας πως κι αυτό ένα επάγγελμα είναι. Στα μάτια τους η στρατιωτική ζωή έχει και τις θετικές πλευρές της. Για τον κάτοχο ενός καλάσνικοφ είναι ευκολότερο να κλέβει κατσίκες από το να τις εκτρέφει. Τα προγράμματα επανένταξης της UNICEF δεν είναι πάντοτε επαρκή και συχνά προκαλούν αντιδράσεις.

Μην ξεχνάμε και τους ψυχολογικούς παράγοντες. « Πολλοί έφηβοι, παιδιά-στρατιώτες ονειρεύονται να γίνουν παντοδύναμοι, με τη διαφορά ότι αυτά υλοποιούν το όνειρό τους », έλεγε ένας υπάλληλος του ΟΗΕ που υπηρετεί στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. « Νομίζουν πως είναι θεοί, πανίσχυροι κι αθάνατοι. Γι’ αυτό και γίνονται καλοί στρατιώτες. Γιατί δεν φοβούνται το θάνατο ».

Μετά τη μάχη, αν τα παιδιά αυτά δεν μπουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα, χάνονται. Δεν είναι αποδεκτά ούτε στην δική τους μικρή κοινωνία και πολλές φορές ούτε στην οικογένειά τους, γιατί πιστεύουν οτι είναι μπλεγμένα σε βρώμικες ιστορίες. Η οικογένεια χρειάζεται ψυχοκοινωνική στήριξη, διότι καλείται να διαχειριστεί ένα παιδί που ενδεχομένως θα είναι επιθετικό. Οικτρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστορία του μικρού Αχμάντ ο οποίος απήχθη απο τον Στρατό της Αντίστασης του Κυρίου (Lord’s Resistance Army-LRA) μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά τη δεκαετία του ’80. Τον υποχρέωσαν να ακρωτηριάσει τους συγγενείς του, διασφαλίζοντας έτσι ότι ένας στρατολογημένος δεν πρόκειται να λιποτακτήσει!!!

Πάντως, η διεθνής δικαιοσύνη δεν φαίνεται να τρομάζει τους ''στρατολόγους''. Θα πίστευε κανείς ότι η δίκη του Τόμας Λουμπάνγκα, ενός ηγέτη ανταρτών, στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες, επειδή είχε στρατολογήσει παιδιά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, θα λειτουργούσε αποτρεπτικά. Ομως το 2005, στην Κινσάσα, τέσσερις πρώην αντάρτες προήχθησαν -μεταπολεμικά- σε στρατηγούς, μολονότι είχαν δολοφονήσει, βασανίσει, βιάσει, ακρωτηριάσει και είχαν στρατολογήσει παιδιά, σύμφωνα με την διεθνή οργάνωση Human Rights Watch.

Η αλήθεια είναι οτι η επανένταξη κοστίζει ακριβά και οι χώρες-χρηματοδότες δεν θέλουν να ξοδεύουν χρήματα ''στο βρόντο''.

Σήμερα που τα Ηνωμένα Εθνη γιορτάζουν, ας σκεφτούν οι ειδικοί καλύτερα. Θέλουν αποτελέσματα, ή απλώς να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους;

Για να είσαι Μεγάλος,να είσαι ολόκληρος. Κανένα κομμάτι του εαυτού σου μην αποκλείεις, σε τίποτε μην υπερβάλλεις. Να είσαι ολόκληρος, εσύ, σε κάθε κίνηση. Βάλε τον εαυτό σου στο μικρότερο πράγμα που κάνεις. Έτσι και η σελήνη ολόκληρη σε κάθε λίμνη λάμπει. Και λάμπει, γιατί ζει ψηλά.

Φερνάντο Πεσσόα

Το αναπόφευκτο και τα ΙΜΙΑ

Μια μέρα, εκεί που o Ναρσρεντίν Χότζας περπατούσε σ’ ένα σοκάκι, ένας μάστορας που έφτιαχνε τα κεραμίδια σε μια στέγη, γλίστρησε κι ήρθε και … «προσγειώθηκε» επάνω του!

Ο μάστορας δεν έπαθε τίποτα, αλλά ο Χότζας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένο σβέρκο!

«Και τι δίδαγμα βγάζεις απ’ αυτό που σου συνέβη;» τον ρώτησε ένας φίλος του που πήγε να τον δει, κι ο Χότζας του απάντησε:«Να μην το βάζεις κάτω πιστεύοντας στο αναπόφευκτο, ακόμα κι όταν μια αιτία κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει αναπόφευκτο. Να αποφεύγεις θεωρητικές υποθέσεις, όπως για παράδειγμα το '' όταν ένας άνθρωπος πέσει από μία στέγη, αναπόφευκτα θα σπάσει το σβέρκο του'', γιατί όπως έδειξε αυτό που μου συνέβη, ο μάστορας έπεσε από τη στέγη, αλλά εκείνος είναι σώος, ενώ το δικό μου σβέρκο έσπασε».

Βρέθηκα χθες στην παρουσίαση του βιβλίου δυο αξιόλογων ανθρώπων, δημοσιογράφων, του Μιχάλη Ιγνατίου και του Τάμυ Έλλις, με τίτλο ''ΙΜΙΑ''. Πρόκειται για μια αφήγηση που βασίζεται στα απόρρητα τηλεγραφήματα των αμερικανικών διπλωματικών υπηρεσιών, για την υπόθεση των Ιμίων. Μια υπόθεση που δεν έχει ακόμη φωτισθεί απο όλες τις πλευρές. Ομως ποτέ δεν θα ξεχάσω το τηλέφωνο να χτυπά μια νύχτα στις Βρυξέλλες. ''Οι τούρκοι αποβιβάστηκαν σε ελληνικό έδαφος στο Αιγαίο. Πήγαινε αμέσως στην έδρα του ΝΑΤΟ να μάθεις τί λένε, τι θα κάνουν'', είπε η αγχωμένη φωνή στην άλλη πλευρά της γραμμής.....

Πώς θα μπορούσε μια πτωχή και ταπεινή δημοσιογράφος να πείσει τους θερμοαιμους συναδέλφους της στην Αθήνα, οτι οι νατοικοί υπάλληλοι κοιμούνται αυτήν την ώρα; Οτι ούτε κοιμούνται, ούτε ξυπνούν έχοντας στο μυαλό τους τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Πώς να θέσει ερωτήματα εξηγώντας στον ανυποψίαστο υπάλληλο των Βρυξελλών, οτι Ελλάδα-Τουρκία δεν έχουν ''διαφορές'' να συζητήσουν, αλλά μόνο την εξής μία και μοναδική διαφορά....; Οτι, οτι, οτι....

Κάπως έτσι ξεκίνησε για μένα αυτό το παραμύθι. Αν ήταν αναπόφευκτο να συμβούν όλα αυτά, όπως λέει η ιστορία του Χότζα, ή όχι, δεν το ξέρω. Ο ρόλος ανθρώπων του Τύπου τις μέρες εκείνες, θα κριθεί κι αυτός, όμως εδώ σήμερα, είναι σημαντικός. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα συμπεριλάβει για τα συμπεράσματά του, το δίχως άλλο, το σημαντικό βιβλίο του Μιχάλη και του Τάμυ. Γνωρίζω οτι για να το γράψουν, πέρασαν απο σαράντα κύματα που λέμε κι εμείς οι παραμυθάδες.

Οτι ο δρόμος ήταν δύσκολος γιατί αυτό που έκαναν ήταν να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα για την ανακάλυψη της αλήθειας που προσφέρει το σύστημα μέσω του Νόμου. Αγωνίστηκαν για την αναζήτηση και δημοσίευση εγγράφων του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπαρτμεντ και άλλων υπηρεσιών και το πόνημά τους, αποτελεί βιβλίο αναφοράς για τον μελετητή.

Ας είναι καλοτάξιδο.

Νομπελ-κατακραυγή στον ολοκληρωτισμό

''Δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω'' είπε η Χερτα Μίλερ στην οποία απονεμήθηκε το Νομπελ Λογοτεχνίας για το 2009, κι εγώ την πιστεύω. Αλλωστε επικρατέστεροι μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν ο φημισμένος και στην Ελλάδα ισραηλινός Αμος Οζ , η αλγερινή Ασια Τζεμπάρ αλλά και η αμερικανίδα Τζόις Κάρολ Οουτς. Μόνιμο φαβορί θα αποκαλούσα τον Φίλιπ Ροθ, που παρά τις επιτυχίες του, δεν έπεισε τους σουηδούς ούτε αυτή τη φορά.

Γιατί σίγουρα τίποτε δεν είχε υποψιασθεί όταν ζούσε το καθεστώς του ολοκληρωτισμου την εποχή του Νικολάε Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, όπου εργαζόταν ως μεταφράστρια σε ένα εργοστάσιο, και είχε αρνηθεί στην διαβόητη τότε Σεκουριτάτε, τη βοήθειά της, δηλαδή για να ακριβολογούμε τις υπηρεσίες της, ως πληροφοριοδότης.

Σύμφωνα με τη Σουηδική Ακαδημία, που την τίμησε με το πρεστίζ του Νομπελ ( αλλά και με εναμισι περίπου εκατο. δολλάρια) η συγγραφέας, "με την πυκνότητα της ποίησης της και την ειλικρίνεια της πρόζας της, σκιαγραφεί το σύμπαν των στερημένων". Αναγκάστηκε να μεταναστεύσει απο το γερμανόφωνο χωριό Νίτσκιντορφ της Ρουμανίας, κοντά στην Τιμισοάρα όπου γεννήθηκε, προς τη Δυτική Γερμανία μαζί με τον σύζυγό της, συγγραφέα Ρίχαρντ Βάγκνερ, καθώς στη Ρουμανία δεν της επέτρεπαν να εκδώσει τα έργα της.

Το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν "Η Συνάντηση" το 1997, ενώ είχε προηγηθεί μία συλλογή διηγημάτων το 1982, με την οποία πρωτοεμφανίστηκε. Άλλα της μυθιστορήματα είναι "Η αλεπού ήταν κιόλας ο κυνηγός", "Το Ζώο της Καρδιάς", ενώ στα ελληνικά κυκλοφορεί το "Μετέωροι Ταξιδιώτες".

Η τελευταία φορά που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας κάποιος Αμερικανός ήταν το 1993, οπότε την ανώτατη διάκριση στα λογοτεχνικά πράγματα, είχε αποσπάσει η Toni Morrison.Από το 1901, που δόθηκε το πρώτο Νόμπελ Λογοτεχνίας, την τιμητική διάκριση έχουν λάβει συνολικά 101 συγγραφείς, ποιητές και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Ανάμεσά στους πιο ''γνωστούς'' νικητές οι: George Bernard Shaw, Luigi Pirandello, Eugene O'Neill, Thomas Mann, T.S. Eliot, Ernest Hemingway, Winston Churchill, Albert Camus, Juan Ramón Jiménez, Mikhail Sholokhov, Pablo Neruda, Samuel Beckett, Gabriel García Márquez, Orhan Pamuk και Harold Pinter. Από ελληνικής πλευράς, το Νόμπελ Λογοτεχνίας έχουν κερδίσει ο Γιώργος Σεφέρης το 1963 και ο Οδυσσέας Ελύτης το 1979.

Νέα Μέρα

Μια νέα μέρα ξημέρωσε. Σαν ένα παραμύθι να βρήκε το τέλος του, κι ένα άλλο ξεκινά.

Εκείνο που συνάντησε το τέλος, άφησε τον ήρωα κουρασμένο και κουλουριασμένο στη γωνιά του, γερασμένο απο τα προβλήματα που δεν μπόρεσε να λύσει, εγκαταλελειμένο απο φίλους και δικούς, που τώρα κοιτάνε το δικό τους αύριο. Λες και δεν ήταν εκεί οταν ο ήρωας στόχευε με το δόρι του τους κοινούς τους εχθρούς. Λες και δεν ήταν συμπολεμιστές. Τώρα κατέθεσαν τις ασπίδες τους και το σκάνε γι άλλα παραμύθια...

Το άλλο παραμύθι ξεκινά με την ελπίδα. Ο ήρωας δεν είναι καθόλου μόνος. Εχει μαζί πολλούς που τον πιστεύουν και άλλους που απλώς αποφάσισαν να οδοιπορήσουν πλάι του, αφού αυτός είναι τώρα. Η καινούργια αρχή είναι εδώ. Ο ενθουσιασμός είναι συγκρατημένος. Ολοι ξέρουν γιατί. Οι νέοι θέλουν δουλειές, τα παιδιά σχολεία, οι ασφαλισμένοι συντάξεις, οι άρρωστοι νοσοκομεία. Θέλουν να βρεθεί το χαμόγελο που μια μάγισσα κακιά έκλεψε πριν καιρό.

Οι αντιξοότητες πολλές και το θηρίο του παραμυθιού καραδοκεί. Να μη χαθεί χρόνος γιατί εδώ δεν θα ισχύσει το ''έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα''....

Είναι η μέρα τους !

Βατραχομυομαχία=λασποπόλεμος

Ενα μικρό εύθυμο και θορυθώδες έπος μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις ημέρες. Εχει τον τίτλο ''Βατραχομυομαχία'' και σώθηκε ως τις μέρες μας από την αρχαία Ελλάδα. Τώρα γιατί το θυμήθηκα αυτά τα τελευταία εικοσιτετράωρα, είναι προς διερεύνηση....

Ο αφηγητής ήθελε μάλλον να φτιάξει μια παρωδία της Ιλιάδας του Ομήρου. Μέσα σε 300 στίχους αφηγήθηκε ένα λυσσαλέο πόλεμο μεταξύ των βατράχων που παροικουσαν ένα έλος και των ποντικών που ζούσαν τριγύρω.

Ιστορητές εκείνων των καιρών -όπως καταλαβαίνετε είχαν κι αυτοί τους δικούς τους ανταγωνισμούς κι έριδες- ισχυρίστηκαν οτι η υπόθεση βασίστηκε σε ένα μύθο του Αισώπου. Η κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων έπασχε απο τότε, έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν οταν ένας βάτραχος καλεί έναν ποντικό να παίξουν μαζί στα λασπόνερα. Πάνω στο παιχνίδι όμως ήρθε η κακιά στιγμή, κι ο ποντικούλης πνίγηκε!

Το συμβάν έγινε αφορμή να κηρύξουν οι ποντικοί τον λασποπόλεμο στους βατράχους! Κάπως έτσι γίνεται πάντα. Οι θεοί στην αρχή ήταν ουδέτεροι, όμως όταν είδαν τα σκουρα επενέβησαν για να σώσουν τους βατράχους. Οι νικητές ποντικοί δεν υποχώρησαν, ούτε και όταν τους απείλησε ο κεραυνός του Δία! Μόνον η αναπάντεχη είσοδος ενός στρατού από καραβίδες, τους έτρεψε σε φυγή.


Η εποχή της συγγραφής του ποιήματος δεν έχει καθορισθεί με βεβαιότητα, πιθανολογείται όμως ότι γράφτηκε είτε την εποχή των Περσικών Πολέμων, είτε κατά την Ελληνιστική εποχή. Πάντως ο Πίγρης, κατα πως φαίνεται ποιητής μιμείται σε όλα τον Όμηρο για να τον παρωδήσει: μιμείται το ύφος, τις διηγήσεις, τους ήρωές του. Το έπος ήταν δημοφιλές στην αρχαιότητα, στο Βυζάντιο, και στην Αναγέννηση. Μπορεί να μην διακρίνεται για τη φαντασία του, αξίζει όμως ως το μοναδικό «ζωικό έπος» στην ελληνική λογοτεχνία.

Ο φιλόλογος Ι.Κακαβούλιας λέει:''Δεν είναι φυσικά έργο του Ομήρου, όπως θέλησε να το παρουσιάσει η παράδοση. Γιατί, εκτός από την κατωτερότητά του, κανένας ποιητής δεν διακωμώδησε ποτέ τον εαυτό του ή το έργο του. Και η Βατραχομυομαχία διακωμωδεί την Ιλιάδα''

Σοφή η παρατήρηση. Προφανώς, αυτοί που διακωμωδούν το έργο τους, δεν έχουν κάνει κανένα έργο .....

Επίσης ο πόλεμος της λάσπης, καλά κρατεί ώσπου να έρθει εκείνος ο κεραυνός απο πάνω. Στην περίπτωσή μας, η ετυμηγορία την Κυριακή.

Μύθοι και Πολιτική

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν καλά να διηγούνται υπέροχους μύθους και να περιγράφουν έτσι τα ανθρώπινα πάθη. Ιδιαίτερα συναρπαστικοί είναι οι μύθοι των μεταμορφωμένων ανθρώπων σε ζώα, συνήθως ως ποινή για τα σφάλματά τους και την ασέβεια απέναντι στους Θεούς.

Λαμπρό παράδειγμα η νεαρή Αθηναία Μύρμηξ, που έπιαναν τα χέρια της, αλλά η έπαρσή της την έκανε να κοκορεύεται δημόσια, ότι είχε εφεύρει το άροτρο. Όπως όμως είναι γνωστό από την ελληνική παράδοση, η Θεά Αθηνά ήταν εκείνη που πρόσφερε το άροτρο στους θνητούς. Και τιμώρησε την αλαζονεία της κόρης μεταμορφώνοντας τη σε μυρμήγκι. Όμως ο Δίας που είχε βάλει στο μάτι την όμορφη Αθηναία, της έδωσε χάρη.



Σε έναν άλλο μύθο, η Αράχνη, κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα, ήταν εξαιρετική υφάντρα. Η τέχνη της ήταν ξακουστή στα πέρατα της οικουμένης. Το τάλαντό της το χρωστούσε στην Αθηνά. Όμως η άμυαλη κόρη αρνιόταν να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στην Θεά και τόλμησε μάλιστα να την προκαλέσει σε διαγωνισμό υφαντικής.

Η Αθηνά πήρε τότε προσεκτικά κοντά της το υφαντό της Αράχνης, κεντημένο με τους έρωτες του Δία, και τυφλωμένη από την ζήλια για το τέλειο εργόχειρο, το έσκισε και χτύπησε με το αδράχτι της την νεαρή υφάντρα στο πρόσωπο. Η Αράχνη ντροπιασμένη, επιχείρησε να κρεμαστεί (Η ευθιξία ήταν από τις απαράβατες Αρχές στη Μυθολογία, βλέπετε)…. Η Θεά όμως την εμπόδισε και την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο. Από τότε ζει καταραμένη να υφαίνει κρεμασμένη και τιμωρημένη για την αλαζονεία της.



Σήμερα στον τόπο που άνθησαν οι μύθοι των Ελλήνων, βιώνουμε μια σύγχρονη μορφή μυθολογίας της νεοελληνικής κοινωνίας. Από τη μία έχουμε τους αιώνιους αθεράπευτα ψυχοπαθείς του τόπου, τους της ριζοσπαστικής αριστεράς που αφού κατέφαγαν τις σάρκες τους για το διακύβευμα της εκπροσώπησης στον εκλογικό στίβο, σε μία αποθέωση της δύναμης της εσωτερικής δημοκρατίας, τώρα προχωρούν με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση.

Παραπέρα, ο απόλυτα υπερτιμημένος πρωθυπουργός που οδεύει πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, βαδίζει και στηρίζεται μόνο στη δική του προσωπικότητα, απόλυτα εναρμονισμένος με τη μοίρα της Αράχνης. Και αν η μυθική υφάντρα κατείχε την τέχνη της, μα τη συνέτριψε η Θεά, ετούτος ο καταρρακωμένος άνθρωπος, προχωρεί θλιβερά μόνος, γυμνός, δίχως τα στολίδια των μίντια που τον εγκατέλειψαν γρήγορα κι αυτά, έτοιμος να παραδώσει τη σκυτάλη στον φρέσκο, τον καταλληλότερο, πρώην παιδί που τώρα ενηλικιώθηκε και μιλά όμορφα με λεξιλόγιο περίτεχνο.

Τα χρόνια του στο στίβο της πολιτικής δεν μαρτυρούν ανανέωση, είναι όσο παλιός είναι και κάποιοι άλλοι, μα εκείνος ευαγγελίζεται καινοτομία και μέλλον λαμπρό. Αν και αυτή τη φορά πάλι θριαμβεύσουν οι Μύθοι, τότε η ενδεχόμενη αλαζονεία και έπαρση θα φέρουν ξανά τιμωρία, διαπόμπευση και τελικά λήθη. Κι έτσι, πάλι οι άνθρωποι θα μεταμορφωθούν σε ζώα, κουρασμένα, θλιβερά, γερασμένα και καταδικασμένα να γνέθουν ιστούς ή να σέρνονται στη γη.....

Αίσωπος. Ενας μάγος του προφορικού λόγου

Αφήνοντας πίσω του έργο γεμάτο παραβολές και αλληγορίες, ο μεγάλος μυθοποιός έζησε ζωή ταλαίπωρη και δύσκολη, μοιρασμένη σε μύθους, όχι όμως σαν κι αυτούς που μας άφησε.

Ο Αίσωπος γεννήθηκε στην περιοχή της Φρυγίας το 600 περίπου π.Χ. Ήταν κακομούτσουνος και δούλευε σε κάποιον κτηματία σαν δούλος. Μια μέρα, που είδε τον επιστάτη να χτυπάει άδικα έναν δούλο, έσπευσε να βοηθήσει. Με υπερβάλοντα ζήλο ο επιστάτης τον κατηγόρησε στο αφεντικό που με τη σειρά του, τον πήγε στην αγορά της Εφέσσου να τον πουλήσει!

Τυχερός μέσα στην ατυχία του, έγινε προϊόν αγοράς απο τον σοφό Ξάνθο από την Σάμο, που εκτίμησε το έξυπνο βλέμα του και τον πήρε μαζί του. Ο Αίσωπος, άρχισε να ταξιδεύει με το νέο του αφεντικό και να γνωρίζει τον κόσμο.

Κάποτε έφθασαν και στην περιοχή των Δελφών όπου επισκέφθηκαν το περίφημο Μαντείο. Ο Αίσωπος ειρωνεύτηκε τους ιερείς του Μαντείου ότι μαντεύοντας πλουτίζουν, και τους κατοίκους των Δελφών ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους ζούσαν από τα αφιερώματα των προσκυνητών του Μαντείου.

Φαντάζεστε έναν παραμυθά σήμερα να κάνει κάτι παρόμοιο; Ή μήπως οι μέρες μας είναι διαφορετικές; Η συνέχεια ήταν περίπου, αυτό που περιμένετε...

Το θράσος εξόργισε τους ιερείς του Μαντείου οι οποίοι τον παγίδευσαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του, και κατόπιν τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο! Έτσι τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις απόκρημνες κορυφές των Φαιδρυάδων. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Απόλλωνας τιμώρησε την αδικία τους στέλνοντας στους κατοίκους των Δελφών μεγάλη πείνα και λιμό. Αυτοί τότε για να εξιλεωθούν, έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Αισώπου.

Λέγεται ότι ο Αίσωπος είπε τους μύθους του με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Στους μύθους του φαίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει σοφά πράγματα μέσα απο μικρές απλές ιστορίες. Η φήμη του έφθασε στα πέρατα της γης, κοντά του έφθαναν ακόμη και πονεμένοι που ήθελαν με λόγια απλά να γιατρέψουν τους καημούς τους.

Δεν ξέρω γιατί ήθελα να μιλήσω για το μεγάλο παραμυθά και την ιαματική λειτουργία των παραμυθιών. Ισως γιατί τα παραμύθια των ημερών μας κουράζουν, παρά να δίνουν λύσεις και αρμονία πνεύματος....

...Λόγια...

Μύθι μύθι παραμύθι, ακούμε πολύ αυτές τις ημέρες, τις πολιτικές.
Τα λόγια πετουν ψηλά.



Δεν απέχω βέβαια γι αυτό το λόγο, αλλά γιατί έχω τεχνικό πρόβλημα και προσπαθώ να το αντιμετωπίσω.

''Κλικ'' για σχόλιο επάνω στην ''ώρα''.

αυταπάτη κόντρα στη μιζέρια

Ωδή στο όνειρο και στο παραμύθι ήταν η παράσταση ''Δον Κιχώτης'', βασισμένη στο πολυδιαβασμένο έργο που γράφτηκε περίπου το 1600 και αυτό το καλοκαίρι μας ξαναθύμισε τον μεγάλο ισπανό παραμυθά Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

Ο Don Quijote De la Mancha δεν ήταν ένας τρελλός που ήθελε να λέγεται ιππότης, αλλά ήταν ένας νοσταλγός του ρομαντισμού, της αξιοπρέπειας, ένας ευφάνταστος ευπατρίδης που μισούσε τη μιζέρια του κόσμου που ζούσε και προτιμούσε να τη βλέπει με τα δικά του μάτια, αρνούμενος τον τίτλο ''τρελλός'' ή ''παραλογισμένος''.

Για τους μελετητές του έργου, ο ήρωας έμοιαζε πολύ στον συγγραφέα του, και η αλήθεια είναι οτι και ο Θερβάντες πέθανε ως άγνωστος, ξεχασμένος και πεινασμένος, αν και στα τελευταία του ένας μαικήνας της εποχής είχε επιχειρήσει να τον διασώσει απο τη φτώχεια.

Η ιστορία του ίδιου του συγγραφέα μοιάζει να συρρικνώνεται σε μια αράδα που υπάρχει μέσα στο έργο οτι ''όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα. Οταν δεν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει θάνατος''.



Έχοντας καταξιωθεί σαν ένα έργο βαθιά ουμανιστικό και συνάμα πολυδιάστατο, ο «Δον Κιχώτης», είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη της παγκόσμιας λογοτεχνίας που καταπιάνεται με το θέμα της αυταπάτης --προσωπικής είτε συλλογικής-- αλλά και της αιώνιας διαμάχης ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική.

Ένα έργο αλληγορικό, αντισυμβατικό, πολλαπλών προσεγγίσεων, που μας ταξιδεύει στη διάσταση του ανθρωπισμού, της αρετής, της γενναιότητας, της υπερβατικής λύτρωσης, των οραματισμών και των υψηλών φρονημάτων, αλλά και της αποτυχίας ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και την ίδια στιγμή μας μαθαίνει πως η αποτυχία αποτελεί ένα ουσιώδες συστατικό, ένα χρήσιμο εργαλείο για την οικοδόμηση του μέλλοντος, τόσο του ατομικού όσο και γενικότερα αυτού που αποκαλούμε κόσμο και μας περιβάλλει.

Έργο μεγαλειώδες, που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, ο Δον Κιχώτης μας λέει πολλά σήμερα στις εποχές που διανύουμε σήμερα. Το παραμύθι του πίστεψε με πάθος και ο στενός του φίλος Σάντσο Πάντσα που τον ακολούθησε πιστά ως το τέλος. Πόσοι άλλοι θα ήθελαν να το κάνουν....




Η ερμηνεία του Γ.Κιμούλη ήταν εξαιρετική όπως και του Δ.Πιατά. Οι μουσικές του αγαπημένου μας Θάνου Μικρούτσικου συμπλήρωσαν τον καμβά που απολαύσαμε όσοι έτυχε να δουμε την παράσταση.

Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται απο τον ίδιο τον Θερβάντες, που μαζί με τον Σάντσο και δέκα ακόμη συγκρατούμενους δραπετεύουν από τη φυλακή. Βρίσκονται σε μια ερημική παραλία περιμένοντας κάποιο καράβι που θα τους πάει πίσω στην πατρίδα τους την Ισπανία. Η αφήγηση για τις περιπλανήσεις του ιππότη, ξετυλίγονται στη διάρκεια μιας νύχτας και επηρεάζουν βαθιά όλους. Όταν ξημερώνει και το καράβι δεν εμφανίζεται, η συντροφιά πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ο Θερβάντες, ακολουθώντας τα χνάρια του Δον Κιχώτη, θα πάει εκεί όπου δεν πάει ο νους του ανθρώπου.