Κολλημένος με την Οθόνη

O Μπίλι κυκλοφορεί !  
Αν τον συναντήσετε, σταθείτε, πάρτε τον στα χέρια σας, ξεφυλλίστε τον, αγκαλιάστε τον, δείτε τα όμορφα χρώματά του και κάνετε μια βόλτα μαζί του...

Κάθε παιδί του καιρού μας, μπορεί να βρεθεί στη θέση του Μπίλι.  Πρόκειται για ένα παιδί χαρισματικό που αγαπά τις προκλήσεις και χρησιμοποιεί τις δυνατότητες της τεχνολογίας για να αρμέγει τη γνώση απο κάθε πληροφορία που του δίνει η οθόνη του.  Του αρέσει το παιχνίδι αυτό. 

Κάποια στιγμή όμως, πέφτει ο ίδιος στην παγίδα της οθόνης του! Τον ρουφάει αυτός ο απέραντος κόσμος και ζει μέσα του απίστευτες περιπέτειες. Περιπέτειες γεμάτες εικονικές φιλίες, σχέσεις, αξίες.  Ζωή γεμάτη λάμψη, αλλά και ειρωνεία.....
Ο Μπίλι καταβροχθίζει τη γνώση, την ψυχαγωγία και παράλληλα βιώνει τη δράση και την εμπειρία.

Στο περιβάλλον που κυκλοφορεί οι παγίδες τον περιμένουν για να τον ειρωνευτούν, να τον κοροϊδέψουν και να τον πλανέψουν.

Θα επιστρέψει ο Μπίλι στην κανονική ζωή του; Θέλει ; Μπορεί;  Ποιός θα τον βοηθήσει; Η μοναδική εμπειρία που θα ζήσει θα του μάθει να ξεχωρίζει την αληθινή απο την εικονική ζωή...

Ο Χρήστος Δημητρίου έβγαλε το Μπίλι απο τα κόμικς της καθημερινότητας και τώρα μπορούν  όόοοοοολα τα παιδιά -από 8 έως 88 ετών- να ταξιδέψουν στις σελίδες που προσφέρουν οι  Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ είτε έχουν , είτε δεν έχουν κόλλημα με την οθόνη !

Ο Μπίλι κυκλοφορεί άνετα στο διαδίκτυο αλλά κάνει βόλτες και στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Αυτός ο Κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

Μια έκθεση, σαν παραμύθι για το "πώς ξεκίνησαν όλα" συγκέντρωσε το ενδιαφέρον πολλών εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών, μαθητών και ερευνητών την εβδομάδα αυτή. Ηταν η πρώτη βόλτα του επισκέπτη στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικής Ενέργειας (CERN) και το Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) με τίτλο "Αυτός ο Κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας" και θα φιλοξενείται έως και τις 27 Νοεμβρίου στα Εκπαιδευτήρια «Ελληνογερμανική Αγωγή», στην Παλλήνη.

Η έκθεση παρουσιάζει τα πειράματα που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN), στη Γενεύη της Ελβετίας. Το κοινό είχε την ευκαιρία να ενημερωθεί για το Μεγάλο Αδρονικό Επιταχυντή (Large Hadron Collider), την υπερ-μηχανή που κατασκευάστηκε, για να αναπαραστήσει τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του σύμπαντος και να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς
ξεκίνησαν όλα…

Το CERN, αποτελεί το μεγαλύτερο πειραματικό κέντρο ερευνών σωματιδιακής φυσικής στον κόσμο. Ιδρύθηκε στη Γενεύη το 1954 από 12 ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Σήμερα απασχολεί 3.000 εργαζόμενους, ενώ 6.500 επιστήμονες και μηχανικοί δουλεύουν στα πειράματα που διεξάγονται στις μοναδικές στον κόσμο εγκαταστάσεις του.


Η έκθεση, που βρέθηκε για πρώτη φορά στο φιλόξενο σχολικό περιβάλλον, ενημερώνει τον επισκέπτη για τα τέσσερα βασικά πειράματα στον LHC, τα παράπλευρα τεχνολογικά οφέλη της έρευνας, καθώς και για τη λειτουργία του CERN και την ελληνική συμμετοχή στον οργανισμό. O LHC αναπαράγει τις συνθήκες που επικρατούσαν κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν. Η έκθεση φιλοξενεί ένα μοντέλο του LHC υπό κλίμακα καθώς και τμήματα των ανιχνευτών που μελετούν τις αλληλεπιδράσεις που συμβαίνουν σε αυτόν.Χρησιμοποιώντας τον LHC, τον πιο ισχυρό και περίπλοκο επιταχυντή σωματιδίων που δημιουργήθηκε ποτέ, οι ερευνητές ελπίζουν να βρουν κάποιες απαντήσεις σε μια σειρά από θεμελιώδη, αλλά ακόμη αναπάντητα, ερωτήματα της Φυσικής.

Οι διοργανωτές φιλοδοξούν να βοηθήσουν την εκπαιδευτική κοινότητα να κατανοήσει τις βασικές αρχές λειτουργίας του επιταχυντή, παρουσιάζοντας στους μαθητές τη διαδικασία της επιστημονικής μεθοδολογίας δίνοντάς τους μάλιστα την ευκαιρία να επεξεργαστούν – μέσω μίας σειράς διαδραστικών εφαρμογών και εργαλείων - πραγματικά δεδομένα από τα πειράματα που εκτελούνται στο CERN.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα διοργανωθούν σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, ενώ μαθητές και εκπαιδευτικοί θα ξεναγούνται στο πλαίσιο καθορισμένων εκπαιδευτικών επισκέψεων.

Ο Εθνικός Εκπρόσωπος της Ελλάδας στο CERN και Διευθυντής του Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής του Ερευνητικού Κέντρου «Δημόκριτος», Π.Ραπίδης παρουσίασε στο κοινό την ερευνητική προσπάθεια των επιστημόνων για την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs, του οποίου η ύπαρξη μπορεί να εξηγήσει τη δημιουργία των υπόλοιπων βασικών δομικών λίθων της ύλης.

Ο καθηγητής Μ.Τσεσμελής, μέλος του Διευθυντηρίου του CERN, παρουσίασε τις δράσεις του οργανισμού για την εκλαΐκευση της επιστήμης και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και όπως είπε, περίπου 400 Έλληνες εκπαιδευτικοί και μαθητές επισκέπτονται κάθε χρόνο το CERN.

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χ.Κουρκουμέλη παρουσίασε τα εκπαιδευτικά προγράμματα που υλοποιεί το Πανεπιστήμιο Αθηνών, σε συνεργασία με το CERN και την "Ελληνογερμανική Αγωγή", αναφέρθηκε σε δραστηριότητες για μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και μίλησε για τα οφέλη που αποκομίζουν τα παιδιά από την επαφή τους με την επιστήμη.

Την εκδήλωση χαιρέτισαν η καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, Θ. Παπαδοπούλου, και ο υπεύθυνος της έκθεσης του CERN, κ.Lewis. Η συζήτηση την οποία συντόνισε η δημοσιογράφος Μ.Παπουτσάκη έληξε με μια όμορφη έκπληξη. Η παιδική χορωδία της Ελληνογερμανικής Αγωγής ερμήνευσε το τραγούδι «Μποζόνιο Higgs», ενώ το μουσικό συγκρότημα των μαθητών Γυμνασίου – Λυκείου αποχαιρέτησε με το δικό του μελωδικό τρόπο το κοινό που παρευρέθηκε στα εγκαίνια της σημαντικής αυτής έκθεσης.

Ο Ερωτας της Ιουστίνης

Διάβασα το «Ερωτας στην Ομίχλη» της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη.Με συνεπήρε.

Έζησα τη φυγή μιας μεγαλοαστικής οικογένειας από την Ιμερα του Πόντου μετά τη γενοκτονία του 1916 και την εγκατάστασή της στο Μικροδένδρι του νομού Πέλλας.

Ακολουθώντας τα ίχνη της, είδα μια περιοχή που ήταν κάποτε κέντρο πολιτισμού και εμπορίου να μετατρέπεται σε έναν εσωστρεφή και φτωχό τόπο της ορεινής μεταπολεμικής Ελλάδας που όπως όλη η χώρα, πάσχιζε να γιατρέψει τις πληγές του.

Συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό της πρωτοδιόριστης δασκάλας Αμαλίας Αναγνώστου να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση στα παιδιά της κλειστής αγροτικής αυτής κοινωνίας.Έζησα τους φόβους της για το άγνωστο, τις επιφυλάξεις της μητέρας της, αλλά και την διακαή επιθυμία της Αμαλίας, να κάνει πράξη το όνειρό της, να μάθει γράμματα στα παιδιά των ελλήνων που μοχθούσαν στα χωράφια για την επιβίωση και δεν πολυεκτιμούσαν τα πολλά σπουδάγματα, γιατί πίστευαν ότι αυτά δεν σε τρέφουν.

Δάκρυσα κι εγώ μαζί με την Αμαλία όταν τα παιδιά σκάρωσαν για πρώτη φορά με τη δασκάλα τους, μια χριστουγεννιάτικη παράσταση που παίχτηκε μπροστά σε ανύπαρκτο κοινό…

Ερωτεύτηκα κι εγώ μαζί της τον απόγονο της αριστοκρατικής οικογένειας που έφερε σχολείο και βιβλία στην περιοχή, τον Αριστοτέλη Αγριππίδη. Τον φαντάστηκα σαν τον Απόλλωνα, από τις περιγραφές της Ιουστίνης. Ίσως και σαν έναν άγγελο που ήρθε από ψηλά για να φέρει τα καλά νέα. Σαν τον Ερμή που με την αέναη κίνησή του, δεν στάθηκε ποτέ για πολύ σε έναν προορισμό... Αναπόφευκτο να μην τον ερωτευθείς.

Κι εκεί που όλα φαίνονται ιδανικά, έρχεται η ομίχλη.Η ομίχλη της σιωπής, της κοινωνικής απόκρυψης της διανοητικής αστάθειας, που σε έναν τόπο τόσο εσωστρεφή και μικρό, γίνεται ένα βαρύθυμο κοινό μυστικό. Σήκωσα το βαρύ μυστικό ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Ένα ακόμη δείγμα για τον παρατεταμένο μεσαίωνα που έζησε η ελληνική κοινωνία μετά τις κακουχίες που τη σημάδεψαν…

Ανακάλυψα τα αίτια στα αποτελέσματα της έρευνας ενός πανεπιστημίου του εξωτερικού για τις περιβαλλοντικές συνθήκες της περιοχής. Ίσως δεν πρέπει να πω άλλα, για να αφήσω κάτι για όσους πρόκειται να διαβάσουν το βιβλίο, όμως πόσες αλήθεια τέτοιες ιστορίες κρύβονται ακόμη και σήμερα στους πρόποδες των βράχων της ορεινής Ελλάδας, ή στις όχθες λιμνών και ποταμών της; Πόσες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες και πόσα κοινά, αλλά, μη-ειπωμένα μυστικά;

Η ιστορία της Ιουστίνης Φραγκούλη δεν είναι απλά μια ιστορία έρωτα και αγάπης. Είναι μια βαθειά ανθρώπινη υπόθεση, που καταγράφει τις αγκυλώσεις μιας κλειστής κοινωνίας απέναντι σε ένα πρόβλημα που δεν τυραννάει μόνον εκείνον που πέφτει στο λαβύρινθο, αλλά αιχμαλωτίζει και όλους όσους είναι γύρω του…

"Φυγή" με βιβλία

Τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα, είναι στη γλώσσα του Ομήρου "Ανεμώλια". Στο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού είναι τα λόγια των ανδρών που βγαίνουν απο τη δίψα για την αναζήτηση της νεότητας και της ομορφιάς που καταλύει το χρόνο. Ενα βιβλίο για την ανδρική φιλία και τη φυγή.

Πέντε φίλοι καταφέρνουν να κάνουν πράξη, αυτό που σήμερα θέλουν να κάνουν οι περισσότεροι έλληνες. Επιχειρούν να διαφύγουν απο την καθημερινότητα της προηγούμενης ζωής τους. Θεμιτό και οχι ιδιαίτερα ευρηματικό. Στη διάρκεια του ταξιδιού τους με το ιστιοπλοϊκό "Θερσίτης" μπλέκονται σε περιπέτειες και απρόοπτα ενώ το παιχνίδι της μνήμης κάνει συνεχώς μια παλινδρομική κίνηση. Για τον καθέναν ξεχωριστά, για όλους μαζί. Χρονια τώρα πόσοι μπήκαν και βγήκαν σε αυτή τη δίνη.

Οι λέξεις του Ισίδωρου Ζουργού ωστόσο, κάνουν το ταξίδι ξεχωριστό. Ο λόγος του στέκεται πάνω, αρκετά πάνω απο την πλοκή. Για τους πέντε φίλους που ταξιδεύουν, κάνει χρήση του ομηρικού όρου "Εταίροι", κι αυτό κάνει όλους τους αναγνώστες συνεργούς στην περιπέτεια του Θερσίτη. Είτε άνδρες, είτε γυναίκες.

Ωστόσο η ΑΗΔΟΝΟΠΙΤΑ είναι βιβλίο διαφορετικό. Εδώ, ο Γκάμπριελ, νόθος γιος πλούσιου αμερικάνου γαιοκτήμονα, εγκαταλείπει την πατρίδα του καθώς διαπιστώνει πως είναι αδύνατον να μπορέσει να ενωθεί με την αγαπημένη του Ελίζαμπεθ.

Διαθέτοντας μια γερή κλασσική παιδεία, αποφασίζει να φτάσει στην Ελλάδα για να βοηθήσει τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Κοινό σημείο στα δυο βιβλία του Ζουργού, το κυνήγι του ονείρου, η διαφυγή.

Μέσα από ένα ημερολόγιο, κάτι σαν ανεπίδοτες επιστολές προς την αγαπημένη του, ο Γκάμπριελ αφηγείται εικόνες της Ελληνικής Επανάστασης και των μυθιστορηματικών προσώπων, όσο και κάποιων ιστορικών γεγονότων. Το υπόλοιπο μέρος δίνεται μέσα από μια τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Ο ήρωας περιπλανόμενος στη ματωμένη ελληνική ιστορία αντικαθιστά τον έρωτά του προς την αμερικανίδα παιδική του φίλη με αυτόν προς την Λαζαρίνα, την παραμελημένη γυναίκα του Ελληνα οπλαρχηγού που βρέθηκε να υπηρετεί στα ελληνικά χώματα. Από εκεί και πέρα, το ερωτικό πάθος θα ταυτιστεί με το πάθος για αυτογνωσία και οι δυο εραστές θα βρεθούνε αποκλεισμένοι στο Μεσολόγγι, την ώρα που η πόλη αυτή ψυχοραγεί....

Η φυγή είναι πάλι στο προσκλήνιο για τον Ισίδωρο Ζουργό. Η απόδραση. Αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη την ώρα αυτή.

... πόλεμος έξω, νόμος μέσα

Οταν το είδε η κοκκινοσκουφίτσα ρώτησε τη μαμά της τί σημαίνει. Η μαμά όπως πάντοτε δεν της απάντησε με πολλά λόγια, την άφησε στο σκοτάδι, όπως τότε που είχε ξεκινήσει για το δάσος...
Η κοκκινοσκουφίτσα τώρα πήρε την οδό Αμαλίας όμως και συνάντησε ακόμη περισσότερους λύκους, απο ότι συναντούσε στο γνωστό της δάσος. Δεν είχε χρόνο να χαζέψει τριγύρω γιατί κάποιοι την κυνήγησαν άγρια, χωρίς να ξέρει γιατί. Τριγύρω μύριζε καπνός και η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή.
Εδεσε σφιχτά το κόκκινο μαντίλι της και το έβαλε στα πόδια. Ετρεξε πολύ. Λαχανιασμένη βρήκε καταφύγιο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.
"Πού πάει μια μικρούλα σαν κι εσένα; Τί δουλειά έχει εδώ; κινδυνεύεις μικρή μου" της είπε ένας κύριος, που πάλευε να πάρει ανάσα. Η ξηρή ομίχλη που είχε απλωθεί παντού του έφερνε βήχα.
"Η μαμά μου είπε οτι αν χαθώ, κάποιος θα με βοηθήσει", είπε εκείνη.
"Αυτό χρειάζεται κοινωνική αλληλεγγύη και τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Πέθανε κι αυτό σήμερα" απάντησε βραχνά ο κύριος. "΄Βλέπεις εκείνο το αρχοντικό κτίριο; Είναι η Βουλή. Λένε οτι εκεί νομοθετούν για εμάς. Θα έπρεπε να παραμείνουμε εδώ, να μας βλέπουν, να τρομάζουν απο το μέγεθός μας... όμως..." κοντοστάθηκε κουνώντας το κεφάλι του, ύστερα κοίταξε προς τα έξω ερευνητικά και της έγνεψε οτι πρέπει να φύγει.
"Μακάρι να μη φαγωθούμε μεταξύ μας" πρόλαβε να της ψελίσει πριν εξαφανισθεί στο πλήθος.

Κοιτα τη δουλειά σου

Σε εκείνη τη χώρα τη μακρινή, όπου όλα πήγαιναν λάθος, οι κυβερνήτες έγιναν βασιλίκότεροι του βασιλέως τους !
Του έστειλαν λοιπόν επιστολή και του είπαν "Κάνε πιο γρήγορα, Κάνε κάτι". Λες κι εκείνοι οι ίδιοι, ήταν άμοιροι των ευθυνών. Λες και στις υποχρεώσεις τους και στις δουλειές τις δικές τους είχαν πετύχει....

Κι ας έμεναν τα παιδιά της χώρας χωρίς βιβλία, χωρίς μέλλον.
Κι ας έμεναν τα έργα ανεκτέλεστα, κι ας ήταν κάθε μέρα οι άνεργοι, χίλιοι παραπάνω απο την προηγούμενη μέρα....

...με έρωτα στα γράμματα...

«Το 1909 µε βρίσκει πέντε χρονώ παιδάκι. Ήµουνα από τότες κιµπάρης. Σφιχτοδεµένος. Είχα πρώιµη ανάπτυξη. Παρατήραγα δεξιά αριστερά. Σφουγγάρι. Τα µάτια µου αρπάχνανε. Εβύζαιναν παντού. Έστηνα τ’ αυτί κι άκουγα,εκεί που μιλούσαν οι γέροι, οι σοφότεροι. Να μασώ την γλώσσα.

Μου αρένανε ν’ ακώ κουβέντες. Όταν ιστορούσανε. Άκουγα. Κι ό,τι λέγανε τα κράτηγα. Μου αρένανε τα μυστήρια του ντουνιά. Επάγαινα στις γκάιντες, εκεί που τραγουδάγανε. Το κάθε ξηµέρωµα µ’ έβρισκε στο πόδι. Από ρουχαλάκια, δεν είχαµε, μπαλωµένα φορήγαµε. Παπούτσια ούτε για δείγµα. Διπλοβελονιά ντουσέκι το παλιοπαντελονάκι. Και µονοφόρι. Κι αν ξέπεφτε κανένα παλιοπάπουτσο, το ‘ραβα µε κερωµένο γκιούλι για να µη σπάει.Εχανόµουνε στα χωράφια ξιπολησιάς. Και τα κανιά µου γιοµάτα σηµάδια.Έβρεχε και πιλάλαγα στη βροχή. Έπεφτε µπόρα, δεν µ’ απάνταγε. Τα ‘βαζα µε τα στοιχειά της φύσης. Βούταγα µια βάρκα και κοντραριζόµουνα µε τα κύµατα.

Την άνοιξη φούσκωνε η ψυχή µου. Εκαθόµουνα µε τις ώρες στις πλευρές κι άκουγα τα λουλούδια που έσκαζαν. Είχα µονίµως µια φούντωση. Έτσι ενθυµούµαι. Πέντε χρονώ, µ’ έστειλε ο πατέρας σχολείο.Από το υστέρηµα του µ’ αγόρασε ποδιά. Ετότες φορήγαµε ποδιές. Αλατζαδένιες. Υπήρχαν και τα ντρίλια. Κι ήµαστε όλα τα παιδιά µια κοψιά. Λόγω στολής. Τα γράµµατα τ’ αγάπησα, τα ‘παιρνα στον αέρα. Επήγα στο σχολείο. Ξύλινα θρανία. Κι ένας πίνακας. Κιµωλίες µε το δελτίο, πιο ακριβές κι απ’ το γαρούφαλο. Βιβλία δεν είχαµε. Το µάθηµα τ’ αρπάζαµε από το στόµα του δάσκαλου.

Μόλις τελείωνα µε την διδασκαλία, ξαµολιόµουνα στα χωράφια και έλεγα µεγαλοφώνως τι άκουσα. Το ‘λεγα πολλές φορές. Αφού φχαριστιόµουνα, το ξανάρχιζα κι έβαζα και δικά µου µέσα. Ό,τι µου ‘ρχότανε. Το µεγάλωνα. Άµα µου άρεσε µια λέξη, µια φράση, την έλεγα και την ξανάλεγα. Κι όταν µε σήκωνε στο µάθηµα, του ξηγιόµουνα αβέρτα. Εκεί όµως που πάθαινα µεγάλη ζηµιά ήταν µε τον Πάρι και την ωραία Ελένη. Τον Αγαµέµνονα. Ξέρξη. Δαρείο. Τους Άθλους του Ηρακλέους. Όπου εστεκόµουνα, αυτούς τους πατριώτες τους έβλεπα οµπρός µου. Και τις ναυµαχίες. Με πρώτη εκείνη που έλαβε χώρα στή Σαλαµίνα.Ετούτοι οι πρόγονοι πολύ µε συγκίνησαν. Ταίριαξαν µε την ψυχή µου. Ο δάσκαλος καταλάβαινε τι αντάρα γινόταν µέσα µου και µε είχε περί πολλού.Ήµαστε ζόρικοι. Αλλά σ’ εµένα δεν σήκωσε ποτές χέρι. Γιατί είχα έρωτα στα γράµµατα. Τους άλλους τους µούρλαινε στις φάπες.Τους διάταξε, ο καθένας να φέρνει τη βέργα του. Και µε την βέργα του τον έδερνε. Να και τούτη, να και κείνη. Και του καρούλιαζε τα χέρια. Όταν έµαθα την αλφαβήτα,γιόµισαν τα µάτια µου δάκρυα. Μου κονόµησε ο πατέρας ένα µολύβι. Εβρήκα κι ένα χαρτί άσπρο κι άρχισα να συνταιριάζω τις πρώτες λέξεις. Τις έγραφα και µετά τις διάβαζα φωναχτά.

Τι δε θα ‘δινα να θυµηθώ την πρώτη λέξη που ‘γραψα. Αλάφρωσε η ψυχή µου από την φούντωση. Τα γράµµατα µου παίρναν την στενοχώρια. Από µικρό παιδάκι στα βάσανα. Έβλεπα τον πατέρα µου να δουλεύει, να κουράζεται. Αλλά το ψωµί δεν έφτανε. Πώς να θρέψει τρία παιδιά; Κι η µάνα µου µαρτύρησε να µας αναστήσει. Είχα κλίση στα γράµµατα.Κι όταν φτάσαµε σ’ εκείνους, Βυζάντιο και τα ρέστα, ξανάπαθα ζηµιά. Όλους εκείνους τους αυτοκρατόρους, Κωνσταντινούπολη, Αγία Σοφιά. Έπεφτα να πλαγιάσω, αλλά πού ύπνος. Τα ‘παιρνα απ’ το δάσκαλο και τα ‘φερνα στον ύπνο. Συντροφία. Ξαγρύπναγα και τα ‘βλεπα. Κοιµόµανε και ‘ρχόσανε στα όνειρα. Βυζάντιο. Η άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως. Εσηκωνόµουνε ως υπνοβάτης και ξέβγαινα όξω τες νύχτες, µπας και τους συναντήσω. Κι όλο ρώταγα το δάσκαλο εκείνα που σκεφτόµουνα, να πάρω απαντήσεις. Αλλά δεν κράτησα πολύ τα γράµµατα. Πριν τελειώσω την τέταρτη τάξη, το 1912, επήραν τον πατέρα µου στρατιώτη και άφησα το σχολείο για να πάµε µε τη µάνα µου σε δουλειά.Τρία µωρά στο σβέρκο. Εµένα. Τον Λεονάρδο. Και τον Φραγκίσκο. Ήµανε ο µεγαλύτερος. Κι ήπρεπε να κονοµάµε. Από δουλειά σε δουλειά, εγίνηκα κι εφηµεριδοπώλης. Εξέκλεφτα χρόνο στις γωνιές και κλεφτά εδιάβαζα τα µεγάλα γράµµατα.Τους τίτλους.Κι εµάθαινα τα γραµµατάκια.Και τα καλλιεργούσα όπως όπως».

Ο Μάρκος Βαμβακάρης,θυμάται τα σχολικά του χρόνια… Και μας συγκινεί.Από την σειρά “Ρεμπέτικος Μύθος” των εκδόσεων Τεγόπουλου-Μανιατέα, με κείμενα και επιμέλεια του Γιώργη Χριστοφιλάκη. Χρειάστηκε να διαβάσω αυτό το αυτοβιογραφικό προφορικό αφήγημα για να καταλάβω τελικά πώς ξεφύτρωσαν ο Σωκράτης, ο Πάρης, η Ωραία Ελένη,ο Μενέλαος, ο Ηρακλής, η Λερναία Ύδρα και ο Ξέρξης μέσα στους στίχους του τραγουδιού του Μάρκου ”Ήθελα νά’μουν Ηρακλής”....«Εκεί όµως που πάθαινα µεγάλη ζηµιά ήταν µε τον Πάρι και την ωραία Ελένη.Τον Αγαµέµνονα. Ξέρξη. Δαρείο. Τους Άθλους του Ηρακλέους.Όπου εστεκόµουνα, αυτούς τους πατριώτες τους έβλεπα οµπρός µου.»

Διατάξτε !

"Θα ξοδεύετε το μισό σας εισόδημα. Υστερα θα μας λέτε, πού έχετε βάλει το άλλο μισό",

είπε στους ταλαίπωρους πολίτες εκείνης της μακρινής χώρας, ο νομικός που παρίστανε τον οικονομολόγο....

Ούτε ευθιξία, ούτε εύθικτος υπάρχει

Σε κάτι παραμύθια παλιά για χώρες άλλες ευνομούμενες, συνέβαιναν κι αυτά: Εάν μια σχολική χρονιά ξεκινούσε χωρίς ελπίδες και χωρίς βιβλία, δηλαδή χωρίς μέλλον, τότε οι βασιλιάδες τα μάζευαν, έκοβαν μερικά κεφάλια στην πλατεία, για να ηρεμήσει το πλήθος, κι ύστερα παραδίνονταν κι αυτοί ανήμποροι μα εύθικτοι, στη συνείδηση του λαού τους....

Στα σημερινά παραμύθια δεν υπάρχουν ευθιξίες και άλλα τέτοια.

Απουσίες

"Οταν λείπεις.... χάνεις τις ωραίες στιγμές. Ξανασκέψου το ! "

Θριάμβευσε η Δημοκρατία

Θριάμβευσε πάλι ή Δημοκρατία στη χώρα μας.

Θριάμβευσε μέσα στη Βουλή, όπου 155 εκλεγμένοι, έβαλαν την υπογραφή τους για να ξεπουληθεί η χώρα, οι παραλίες, τα βουνά και οι περιουσίες των πολιτών. Ηρεμα και δημοκρατικά.

Θριάμβευσε και έξω απο τη Βουλή, όπου εκατοντάδες πολίτες πήγαν να φωνάξουν το δικό τους "όχι".


Θριάμβευσε η Δημοκρατία στα σκαλιά του Συντάγματος, όπου οι εκκλήσεις για ιατρική βοήθεια περίσσεψαν, και οι τραυματίες σύρονταν στα υπόγεια του Μετρό επειδή κάποιοι συμπολίτες τους έδειξαν υπερβάλοντα ζήλο στην εργασία τους.....

Κανένας απο τους "μέσα" δεν βρέθηκε να μιλήσει για την απαράδεκτη συμπεριφορά. Οταν θριαμβεύει η Δημοκρατία, όλα είναι καλά. Οταν απειλείται όμως, γιατί κάποιοι "εκλεγμένοι πολίτες" δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν εξαιτίας της δυσφορίας την οποία προκαλούν στους συμπολίτες τους, τότε είναι πρόβλημα. Μόνο τότε....

Γράμμα απο τον Μάρκους, στον Σωκράτη

Αντι οποιασδηποτε αλλης έκφρασης αγανάκτησης δημοσιεύω μια επιστολή την οποία έστειλε ένας μαθητής απο τη Φιλανδία, σε έλληνα μαθητή με τον οποίο αλληλογραφεί. Ο φίλος που την έστειλε σε μένα, έχει φύγει κι αυτός χρόνια τώρα απο τα θρανία, όμως την αγωνία όλοι τη μοιραζόμαστε....

«Αγαπητέ Σωκράτη, μαθαίνω αρχαία ελληνικά και επειδή χθες διαβάζαμε μια επιστολή του Επίκουρου προς το φίλο μου Μένοικο, μου άρεσε η προσφώνηση της επιστολής του και προσπάθησα να τη μιμηθώ.
Λοιπόν, όπως μου γράφεις, άκουσες ότι εμείς εδώ στη Φινλανδία βγήκαμε πρώτοι στον κόσμο στην Παιδεία, ενώ εσείς δεν τα πήγατε και τόσο καλά και θέλεις να μάθεις το γιατί. Θα προσπαθήσω, όσο γίνεται απλά, να σου περιγράψω το εκπαιδευτικό μας σύστημα και πως περνάω μια ολόκληρη μέρα.
Το σύστημά μας...
Κατ' αρχάς, θα πρέπει να σου πω ότι εμείς εδώ στη Φινλανδία, από την 1η μέχρι και την 9η τάξη πηγαίνουμε στο ίδιο ενιαίο ολοήμερο σχολείο. Αφού προετοιμαστούμε κατάλληλα στην ηλικία των 6-7 ετών σε μια προκαταρκτική τάξη, μόλις συμπληρώσουμε τα 7 αρχίζει το σχολείο.
Από την 1η μέχρι την 6η τάξη το σχολείο λέγεται «Alaaste» και από την 7η μέχρι την 9η τάξη «Yia-ste».
Μετά, όσοι θέλουν μπορούν να πάνε στο «Lyseo» ή στο επαγγελματικό σχολείο. Όσοι τελειώνουν το Λύκειο μπορούν να συνεχίσουν, με εξετάσεις φυσικά στα 20 πανεπιστήμια που έχουμε, ακολουθώντας ακαδημαϊκές σπουδές.

Αυτοί που θα τελειώσουν το επαγγελματικό σχολείο θα συνεχίσουν στις 29 πολυτεχνικές σχολές μας, οι οποίες είναι περισσότερο προσανατολισμένες στην αγορά εργασίας. Εκεί μπορούν να γίνουν από φυσικοθεραπευτές, νοσοκόμοι μέχρι και μηχανικοί.

Επιλέγουμε μαθήματα

Εγώ προετοιμάζομαι του χρόνου να πάω στο Lyseo - Λύκειο. Εκεί η σχολική περίοδος χωρίζεται σε 5 περιόδους και η κάθε μια διαρκεί 6 εβδομάδες και τελειώνει με μια εβδομάδα εξετάσεων, όπου χορηγούνται και πιστοποιητικά επιδόσεων.

Σε κάθε περίοδο οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, μέσα από τα προσφερόμενα μαθήματα, να κάνουν τη δική τους επιλογή και να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μαθημάτων. Υπάρχουν κάποια μαθήματα που είναι υποχρεωτικά, όμως η χρονική κατανομή είναι δουλειά του μαθητή.

Για να το καταλάβεις, αυτό που θα πρέπει να σου πω είναι ότι παρότι είσαι π.χ. στη δεύτερη τάξη, μπορείς, αν θέλεις, να παρακολουθήσεις κάποια μαθήματα της πρώτης ή και της τρίτης τάξης. Η επιλογή είναι δική σου υπόθεση και εξαρτάται από τη διάθεση, την όρεξη και τις προθέσεις σου. Αν σε κάποιο μάθημα δεν περάσεις τις εξετάσεις μπορείς να το επαναλάβεις κάποια στιγμή της χρονιάς που θα νιώθεις έτοιμος. Για τις γλώσσες και τα μαθηματικά υπάρχουν τα λεγόμενα «βραχύχρονα» και τα «μακρόχρονα» εντατικά τμήματα.
Είμαστε όλοι ίσοι
Δεν έχουμε καθόλου ιδιωτικά σχολεία, ούτε ειδικά ή ελίτ σχολεία υπεροχής. Στο ίδιο σχολείο μ' εμένα πηγαίνει και η κόρη του πρωθυπουργού μας, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού μας, και πολλά άλλα παιδιά με αναπηρίες, καθώς και τα παιδιά μεταναστών.

Εμείς, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε ένα παιδί, διότι κοινωνικοί αποκλεισμοί, διακρίσεις και γκετοποιήσεις δεν έχουν θέση στη μάθηση. Θεωρούμε ότι ενσωμάτωση, κοινωνικοποίηση και μάθηση πάνε μαζί».
Σε όλα τα σχολεία μας τα πρότυπα είναι οι καλύτεροι, αλλά όπως είναι δομημένο το σύστημά μας, μη νομίσεις ότι όσοι δεν είναι πρώτοι υποφέρουν και νιώθουν μειονεκτικά. Το αντίθετο μάλιστα, οι καλύτεροι παρακινούν τους υπόλοιπους προς τα πάνω και ο καθένας, με τη βοήθεια φυσικά των δασκάλων μας, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αντί να απογοητευτεί και να πέσει στην αδράνεια.
Μετά το βασικό μάθημα, οι πιο αδύναμοι έχουν ενισχυτική διδασκαλία και ψυχολογική στήριξη, γι' αυτό και οι πρώτοι μαθητές κάθε τόσο εναλλάσσονται.
Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους και παράλληλα διατηρούμε την κοινωνική συνοχή μας, σαν μαθητές αλλά και σαν κοινωνία, νομίζω.
Η παιδεία είναι εντελώς δωρεάν μέχρι και την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο ή το Πολυτεχνείο. Πρόσφατα ήρθαν στο σχολείο μας δάσκαλοι από άλλες χώρες για να μελετήσουν το σύστημά μας και μας είπαν πως έμειναν έκπληκτοι, γιατί δεν είδαν κανένα γκράφιτι στο σχολείο μας. Λένε μάλιστα πως στα σχολεία μας στη Φινλανδία η σχολική βία είναι ανύπαρκτη, σε βαθμό. ανησυχητικό.
Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι τόσο κακό, ίσως όμως αυτό να εξηγεί γιατί είμαστε σε διακοπές στη Ρόδο, «ξεσαλώνουμε» λίγο, όπως είδα το καλοκαίρι, και «τα τσούζουμε» ακόμη περισσότερο.

Το ότι είμαστε στο ίδιο σχολείο παιδιά από τόσο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, νομίζω πως μας βοηθάει στο να μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς, ανεξάρτητα από τις πνευματικές και σωματικές αναπηρίες ή από το τι χρώμα έχει η επιδερμίδα μας.

Αγαπάμε ό,τι κάνουμε

Αυτό μας βοηθάει πολύ και στην επιλογή του επαγγέλματος. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, «οι περισσότεροι δεκάχρονοι συμμαθητές μου πιστεύουν ότι το καλύτερο επάγγελμα, είναι αυτό που τους αρέσει, που το κάνουν με το κέφι και όρεξη, όπου μπορούν να γνωρίσουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και να έχουν τη δυνατότητα να πάνε διακοπές όπου τους αρέσει. Το πόσα λεφτά θα βγάζουν είναι σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο κίνητρο».

Αυτό μπορεί να εξηγεί και το ότι, αν ακούσεις, η Φινλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς στον κόσμο. Οι δάσκαλοί μας παίρνουν πολύ λιγότερα λεφτά από τους Γερμανούς και τους Γάλλους, δεν έχουν το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να αγαπούν αυτό που κάνουν. Νομίζω πως η κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι - χέρι.

Εδώ θα πρέπει να σου πω ότι το αγαπημένο σύνθημα του διευθυντή μας Βαατάινεν είναι: «Προτιμάω έναν ευτυχισμένο οδοκαθαριστή από έναν νευρωτικό ακαδημαϊκό».

Τον αγαπάμε πολύ γιατί δεν κάνει καμία διάκριση και είναι προστατευτικός και φιλικός σε όλους. Συνεχώς μας μιλάει για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη σας που έλεγαν πως: «η μάθηση καλλιεργείται καλύτερα εκεί όπου βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος, διότι δεν είναι κάτι, που εισάγεται στον ανθρώπινο νου μόνο με την εξωτερική διαδικασία της διδασκαλίας (επανάληψη και μίμηση). Αλλά είναι μία εσωτερική διεργασία ίδιας και εμπειρικής ανακάλυψης, που χωρίς την αμοιβαία βούληση δε μεταδίδεται».

Μια ημέρα μου
Τώρα θα σου περιγράψω πως περνάω την ημέρα μου. Στις 8 αρχίζει το σχολείο μέσα στην τάξη και χωρίς συγκεντρώσεις στο προαύλιο, όπου μέσω ηχείων ακούμε μια εισαγωγική ομιλία αν πρόκειται για κάποια επέτειο, αλλά συνήθως ακούμε μόνο λίγη μουσική για περισυλλογή και ψυχολογική προετοιμασία για το μάθημα. Κάθε μαθητής κάθεται σε ένα θρανίο - τραπεζάκι, που δεν είναι πάντα το ίδιο, επειδή σε εμάς δεν αλλάζουν αίθουσα οι δάσκαλοι αλλά οι μαθητές.

Κάθε δάσκαλος έχει τη δική του αίθουσα και νομίζω πως είναι σωστό, διότι εκεί μέσα έχει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία και ό,τι άλλο χρειάζεται για το μάθημά του. Κάθε τάξη έχει επιδιασκόπιο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βίντεο και έναν Η/Υ συνδεδεμένο με το Διαδίκτυο.

Ο δάσκαλος υποδέχεται τα παιδιά στην τάξη του σαν οικοδεσπότης. Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει ακουστικά και μάλιστα ο καθηγητής μου των λατινικών έχει στην τάξη του και έναν οικιακό κινηματογράφο.

Για τις γλώσσες έχουμε ένα εργαστήριο γλωσσών, για τη βιολογία ένα ειδικό εργαστήριο κλπ.

Στον δάσκαλο μιλάμε πάντοτε στον ενικό και αν έχουμε κάποιο πρόβλημα φωνάζουμε «hei ope» που σημαίνει «ε δάσκαλε» και έρχεται ο δάσκαλος να μας βοηθήσει.

Αν κάποιος δεν ξέρει κάτι ή δεν έχει λύσει κάποιο πρόβλημα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Η φιλοσοφία μας είναι πως κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος για τη μάθηση του. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να του κάνει ενισχυτικά μαθήματα τις απογευματινές ώρες. Αν κάποιος μαθητής ήταν άρρωστος ή πήγε μερικές ημέρες με τους γονείς του διακοπές, ο δάσκαλος υποχρεούται να του αναπληρώσει τις ώρες με ενισχυτική διδασκαλία.

Παρότι θεωρούμε ότι ο μαθητής μαθαίνει μόνο γιατί το επιθυμεί ο ίδιος, υπάρχουν κάπου - κάπου μικρά τεστ αλλά περισσότερο για κίνητρο υποκίνησης. Κάθε μάθημα κρατάει 45 λεπτά και ακολουθεί ένα διάλειμμα ενός τετάρτου.

Στις 11.45 και για μισή ώρα υπάρχει φαγητό, στο εστιατόριο φυσικά και όχι μέσα στις τάξεις. Δευτέρα και Παρασκευή το σχολείο τελειώνει στις 14.00, εκτός κι αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό μέσα στο σχολείο, όπως π.χ. σπορ ή κάτι άλλο. Τις άλλες ημέρες το σχολείο τελειώνει στις 16.00.

Στο Λύκειο, όπως σου έγραψα, μετά από 5 εβδομάδες σχολείο, υπάρχει μια εβδομάδα εξετάσεων σε έξι μαθήματα. Αν κάποιος δεν επέλεξε κάποιο μάθημα, την ημέρα εκείνη είναι ελεύθερος. Για τα τεστ δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Όποιος τελειώσει πάει στο σπίτι του. Οι καθηγητές, συνήθως δεν επιτηρούν καθόλου αλλά κανείς μας δεν διανοείται να μιλήσει ή να αντιγράψει γιατί θεωρείται μεγάλη ντροπή. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τη βαθμολογία μπορεί να ζητήσει να μη ληφθεί υπόψη και να την επαναλάβει μετά από μερικές εβδομάδες. Μετά την εβδομάδα των τεστ παίρνουμε τα πιστοποιητικά επιδόσεων.

Το τι κάναμε σε όλη τη διάρκεια των 5 εβδομάδων δεν είναι και τόσο σημαντικό. Μετά το σχολείο πηγαίνω στο σπίτι, συνήθως χωρίς την τσάντα μου, αφού εκεί θα κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που έκανα στο σχολείο. Θα ασχοληθώ με άλλα πράγματα που μου αρέσουν επίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διαβάσω κάτι άλλο. Διαβάζουμε πάρα πολύ εξωσχολικά βιβλία, γι' αυτό και στην ανάγνωση βγήκαμε πρώτοι με απόσταση από το δεύτερο, ενώ εσείς όπως άκουσα πιάσατε «πάτο».

Υστερόγραφο

Όπως θα κατάλαβες, η επιτυχία μας είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Όπως μας λέει και ο δάσκαλος μας, ο Καουρισμάκι, «η εκπαίδευση δε γίνεται ποτέ μέσα σε ένα πολιτικό και- πολιτισμικό κενό. Είναι συστατικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας, όπου δάσκαλοι, γονείς, μαθητές και πολιτεία συμβάλουν κατά τον ίδιο βαθμό». Η δασκάλα μας μάλιστα, η Κεκόνεν, μας λέει ότι «συμμετοχή στην παιδεία μας έχουν η οικογένεια και η γειτονιά, το κοινωνικό περιβάλλον, δηλαδή η κοινωνία με τις αξίες και τα πρότυπα της, ο δεδομένος χώρος και χρόνος, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι νόμοι και τα ΜΜΕ με τις απόψεις και εικόνες που μεταδίδουν».

Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν αντιγράφεται από κάποιους ειδικούς. Μάλλον θα πρέπει να ανοίξετε έναν πανεθνικό διάλογο, όπου θα συμμετέχουν όλοι και φυσικά κι εσείς τα παιδιά και όχι μόνο κάποιοι «ειδικοί». Το σημειώνω, γιατί άκουσα ότι θα έρθουν στο σχολείο μας κάποιοι «ειδικοί» από την Ελλάδα για να μελετήσουν το σύστημα μας. Φοβάμαι ότι θα δουν ό,τι τους βολεύει.

Χωρίς την κινητοποίηση και τη βούληση ολόκληρης της κοινωνίας σας, δεν νομίζω πως θα πετύχετε κάτι. Νομίζω πως το σύστημα μας είναι πολύ απλό, τόσο απλό, που μόνο άνθρωποι δημιουργικοί ή παιδιά μπορούν ποτέ να το φανταστούν και να το εφαρμόσουν και όχι γραφειοκράτες που θα στείλετε να το μελετήσουν. Πρόσφατα, μαζί με τους γονείς μου παρακολουθήσαμε μια μαγνητοφωνημένη Ομιλία στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας από ένα καθηγητή από το ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, τον Symour Papert, ο οποίος μας είπε:

«Όλα τα συστήματα είναι κουτά. Εμείς νομίζουμε ότι τα συστήματα είναι έξυπνα. Πολύ σπάνια όμως τα συστήματα μπορούν να δουν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα, από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, από τη στιγμή που εναντιώνεται στο άνοιγμα του μυαλού και στην ιδέα της αλλαγής, αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί... Μια κραταιά γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μην μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα».

Νομίζω πως θα συμφωνήσεις, γι' αυτό και στο σχολείο μας οι γονείς μας συμμετέχουν ενεργά στην αξιολόγηση πρόσληψης του διευθυντή αλλά και των καθηγητών. Αν δε συμμετέχουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για να συναποφασίσουν για το ποιοι θα αναλάβουν το έργο εκπαίδευσης των παιδιών τους, ποιος θα το κάνει καλύτερα και χωρίς σκοπιμότητες;

Είμαι πολύ περίεργος να μάθω πως είναι το δικό σας σύστημα και πως περνάτε την ημέρα σας.
Με ρώτησες πόσο έχει σ' εμάς το τελευταίο μοντέλο της NOKIA, και το Touareg της VW, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν έχω κινητό και ο μπαμπάς μου έχει ένα παλιό τζιπ, διότι εμείς στη Φινλανδία έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων. Πάντως, το καλοκαίρι που ήμουν στη Ρόδο, είδα πολλά πανάκριβα τζιπ και σκέφτηκα πως μάλλον θα τα χρειάζονται για να πηγαίνουν για σαφάρι στη Σαχάρα, διότι το νησί δεν έχει και τόσους πολλούς δρόμους.

Λοιπόν φίλε μου, «Kiitos» (ευχαριστώ) για το σήμα του «Ολυμπιακού» που μου έστειλες, της αγαπημένης σου ομάδας όπως μου λες, δυστυχώς δεν την γνωρίζω. Ελπίζω με αυτό να μη σε στενοχώρησα, αλλά οφείλω να σου πω, πως με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω και τόσο καλά.

Στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμάω να πάω στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, να σερφάρω λίγο στο Ιντερνέτ, να πάω για σκι ή πατινάζ στον πάγο με τους φίλους μου και τις λίγες ώρες την εβδομάδα που βλέπω τηλεόραση, προτιμάω να δω κανένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία σας και άλλες μακρινές χώρες, που δεν έχω πάει. Όπως άκουσα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, είμαστε η χώρα με τη χαμηλότερη τηλεθέαση στην Ευρώπη.

Ξέχασα, δε, να σου πω ότι εκτός της σχολικής, σε κάθε γειτονιά μας υπάρχει μια δημόσια βιβλιοθήκη και δεν υπάρχει μαθητής που να μην έχει μια δανειστική ταυτότητα βιβλίων ή σύνδεση με το ιντερνέτ.

Φίλε μου, σου εύχομαι καλή επιτυχία και κουράγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μπορούσε να επιλέξει το τόπο γέννησης του.

Φιλικά, Markus Bootsarb

Αχ βρε Μάρκους, θα σου έλεγα να τη στείλεις την επιστολή σου και στην Υπουργό της Παιδείας μας αλλά τί νόημα θα έχει; Φοβάμαι μην σου απαντήσουν επισήμως για κάτι πράσινα εξελιγμένα σχολεία,μαθητές με laptops και τάξεις με smart boards προσαρμοσμένα στις νέες εποχές....

Αν έχεις "φίλους"...

Τελικά όταν έχεις φίλους δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτε, το λένε και τα καλύτερα παραμύθια. Φίλους πραγματικούς όχι σαν εκείνους που έκανε ο Πινόκιο και τον οδήγησαν στον όλεθρο ! Οχι σαν εκείνο τον Λουτσίνιολο, το παλιόπαιδο, ε;

Μιλάω για φίλους παντοτινούς με αξίες και ιδανικά.

Φίλους απ' αυτούς που λέξεις όπως "συμφέρον", "κέρδος", "μίζα", τις αγνοούν. Φίλους που είναι εκεί, όταν τους χρειάζεσαι. Στη δύσκολη την ώρα.

Φίλους "προσωπικούς".

Οπως ο Ντομινίκ ο γάλλος που δουλεύει αυτον τον καιρό για τους αμερικανούς υπέρ φτωχών και αδυνάτων...

Όπως ο Χοσέ της Καταλωνίας, που φτιάχνει χώρες και τόπους αφιλοκερδώς. Ετσι, γιατί του αρέσουν τα όμορφα...

Οπως ήταν ο Καλατράβα, γαμπρός του Σάμαρανκ (τους θυμάστε;) φίλοι κι αυτοί που τους στηρίξαμε και μας στήριξαν....

Οπως ο Μουαμάρ, της πράσινης Τζαμαχιρίας, σύντροφος που τόσο αγκαλιάσταμε και τώρα, κάνουμε πως δεν τον γνωρίζουμε....

Οπως η οικογένεια Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, που περνά κι αυτή ώρες δύσκολες....

Αλλά και οι Ασαντ στη Συρία, μήπως περνούν καλύτερα; Το φτωχικό τους κλονίζεται συθέμελα, γι αυτό κι αυτοί απειλούν το Πόπολο που τους επιβουλεύεται...

Αχ, γι αυτές τις ώρες τις δύσκολες είναι φίλοι...

Οχι δεν έκανα κανένα σχόλιο για τους φίλους του πρωθυπουργού.

Στους φίλους άλλωστε τί εκτιμούμε περισσότερο; Την ειλικρίνεια !

Ολα κι όλα: Ο Ντομινίκ είναι ειλικρινής.

Το είπε χωρίς φόβο και πάθος. Οτι συζητούσε επί μήνες υπόγεια με τον έλληνα πρωθυπουργό, για την προσφυγή στο ΔΝΤ, αν και ο φιλαράκος του το απέκρυπτε απο το Πόπολο, για λόγους πολιτικού κόστους. Γι αυτό ο φιλαράκος ψέλλιζε κάτι απειλώντας με ένα "όπλο" (εννοώντας την προσφυγή στο ΔΝΤ) που είναι "κάτω απο το τραπέζι" και αν οι ευρωπαίοι δεν αποδειχθούν καλά παιδιά, θα το βγάλει "πάνω απο το τραπέζι".

Ε! ας όψεται το πολιτικό κόστος κι ας κοιμάται το Πόπολο ήσυχο......

Διότι τί είναι πιο σημαντικό στη ζωή; Το σημαντικό είναι να έχεις φίλους πραγματικούς.

Φίλους "προσωπικούς".

Σαν τον Χοσέ απο την Καταλωνία, καλή του ώρα, που αποφάσισε αφιλοκερδώς να συμβουλέψει τον έλληνα "φίλο" του για την αξιοποίηση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, μια και κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το κάνει κανένας έλληνας συνάδελφός του.

Εδώ που τα λέμε τί πρέπει να γίνει; Na αφεθούν τόσες χιλιάδες στρέμματα στην τύχη δήθεν Διεθνών Διαγωνισμών, Διαχειριστικών Εταιρειών της περιοχής και εν τέλει, Κατασκευαστικών Εταιρειών, εγχώριων και ξένων; Οχι βέβαια!

Οταν έχεις φίλους μπορείς να στηριχθεις πάνω τους. Δεν θα σε αφήσουν έτσι. Ευτυχώς και ο κ.Αθεμπίγιο δεν μοιάζει με το Λουτσίνιολο, αγαπητέ Πινόκιο που έχεις τη σκανταλιά μέσα σου!

Δεν θα άφηνε ποτέ τα μακρινά Εμιράτα να αποφασίσουν για τις τύχες μας.

Είναι "φίλος". Προτιμά τα ντόπια Εμιράτα.

Ξέρει οτι λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, όπως στα μέρη τα παραμυθένια.

Ομορφα, οικογενειοκρατικά, εταιρικά, αλληλέγγυα...

Σε αυτά, έχουμε οικολόγους και πράσινους πολλούς που μιλούσαν για "Πάρκα Μητροπολιτικά" και άλλα τέτοια παραμύθια που τώρα ξεχάστηκαν γιατί έρχεται το μπετόν να τα σκεπάσει.

Γιατί νομίζετε οτι δαπανήθηκαν δυνάμεις, προκειμένου να γκρεμισθεί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες η περίφημη "Φαντασία", ο πάλαι ποτέ "ναός της διασκέδασης" στην παραλία; Για να πεισθούν οι φίλοι μας για τις καλές μας προθέσεις. Για να μπορούμε τώρα ανενόχλητοι να νομιμοποιήσουμε όλα τα υπόλοιπα αυθαίρετα....

Διότι, φίλοι-φίλοι είναι, αλλά πρέπει να πεισθούν

Αλήθεια εκείνοι οι Κινέζοι, πού είχαν έλθει για να μας επισκεφθούν με τυμπανοκρουσίες, πού βρίσκονται; Γιατί προς στιγμή μας έκαναν να πιστέψουμε οτι κάτι παραπάνω ήθελαν απο το λιμάνι.

Πού βρίσκονται οι τούρκοι που τόσο ψωμί κι αλάτι φάγαμε παρέα για να κάνουμε εκείνα τα επιχειρηματικά φόρουμ;

Πού πήγαν τόσες χειραψίες, τόσα ταξίδια, τόσοι σύντροφοι;

Γιατί βλέπω γύρω μου μόνο αρπακτικά; Ποιός τους έκανε σήμα οτι εδώ υπάρχει πτώμα;

Ας μείνουμε ήσυχοι, έρχονται τουρίστες απο Αμέρικα και Ευρώπη. Πήγαιναν λέει για Τυνησία, Μαρόκο, και τέτοια, αλλά αναγκαστικά θα έρθουν να προστεθούν στους φίλους μας

Πού είναι οι "φίλοι" μας;

Πινόκιο σου είπα, μην λοξοκοιτάς προς το Λουτσίνιολο....

Δείξε μου τους "φίλους" σου Πινόκιο, να σου πω ποιός είσαι...

Το βιβλίο θυμάται και γιορτάζει

“Όταν ο ΄Αρνο και ο πατέρας του έφτασαν στο σχολείο, τα μαθήματα είχαν ήδη αρχίσει.” Στην πατρίδα της συγγραφέως Aino Pervik, την Εσθονία όλοι σχεδόν ξέρουν απ’ έξω αυτή τη φράση. Είναι η πρώτη γραμμή από ένα βιβλίο με τίτλο Η ΄Ανοιξη. Κυκλοφόρησε το 1912 και ήταν γραμμένο από τον Εσθονό συγγραφέα Oskar Luts (1887 – 1953). Η ΄Ανοιξη μιλάει για τη ζωή των μαθητών ενός ενοριακού σχολείου στην Εσθονία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Oskar Luts έγραφε για τη δική του παιδική ηλικία. Ο Arno του βιβλίου είναι στην πραγματικότητα ο Oskar Luts όταν ήταν παιδί. Οι ερευνητές μελετούν παλιά ντοκουμέντα και με βάση αυτά γράφουν την ιστορία των βιβλίων. Τα ιστορικά βιβλία μιλούν για περιστατικά που έχουν συμβεί, αλλά σ’ αυτά τα βιβλία δεν είναι πάντα ξεκάθαρο πώς ήταν η ζωή των κοινών ανθρώπων. Τα βιβλία με διηγήματα θυμούνται πράγματα που δεν μπορεί να βρει κανείς σε παλιά ντοκουμέντα. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να μας πουν πώς σκεφτόταν ένα παιδί σαν τον ΄Αρνο όταν πήγαινε σχολείο πριν από εκατό χρόνια, ή τι ονειρεύονταν τα παιδιά εκείνο τον καιρό, τι τα φόβιζε ή τι τα έκανε να νιώθουν ευτυχισμένα. Το βιβλίο θυμάται επίσης τους γονείς των παιδιών, θυμάται σε ποιους ήθελαν να μοιάσουν τα παιδιά τους και τι μέλλον προσδοκούσαν γι’ αυτά. Μπορούμε βέβαια και σήμερα να γράψουμε βιβλία για παιδιά μιας παλιάς εποχής και συχνά τέτοια βιβλία είναι συναρπαστικά. Ωστόσο ένας σύγχρονος συγγραφέας δεν μπορεί να ξέρει πραγματικά τις μυρωδιές και τις γεύσεις, τους φόβους και τις χαρές του μακρινού παρελθόντος. Ο σύγχρονος συγγραφέας γνωρίζει ήδη τι επακολούθησε και πώς εξελίχθηκε το μέλλον των ανθρώπων. Το βιβλίο θυμάται το χρόνο που γράφτηκε. Από τα βιβλία του Καρόλου Ντίκενς μπορούμε να καταλάβουμε πώς ήταν πραγματικά η ζωή ενός αγοριού στους δρόμους του Λονδίνου στα μέσα του 19ου αιώνα – τον καιρό του ΄Ολιβερ Τουίστ. Με τα μάτια του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (τα μάτια του Ντίκενς εκείνη την εποχή) βλέπουμε όλων των ειδών τους χαρακτήρες που ζούσαν στην Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα – πώς ήταν οι σχέσεις τους και πώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους επηρέαζαν τις σχέσεις αυτές. Επειδή ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ήταν σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος ο Κάρολος Ντίκενς, δεν είχε ανάγκη ο Ντίκενς να φανταστεί αυτά που έγραφε, τα ήξερε ήδη. Κι ακόμα, από ένα βιβλίο είναι που ξέρουμε πώς ήταν για τον Τομ Σόγιερ, τον Χάκερλμπερι Φιν και το φίλο τους τον Τζιμ να ταξιδεύουν στον ποταμό Μισισιπή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Μαρκ Τουέιν έγραψε για τις περιπέτειές τους. Γνώριζε πολύ καλά τι σκέφτονταν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης για τους άλλους, γιατί ζούσε ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. ΄Ηταν ένας από εκείνους. Στα έργα τα λογοτεχνικά, οι πιο ακριβείς περιγραφές προσώπων του παρελθόντος είναι εκείνες που γράφτηκαν την εποχή που ζούσαν οι παλιοί εκείνοι άνθρωποι. Το βιβλίο θυμάται.
Το βιβλίο θυμάται. Εχει δίκιο η Εσθονή συγγραφέας παιδικών βιβλίων Aino Pervik που μας έστειλε το μήνυμα για την επέτειο της 2ας Απριλίου, που πάντα μας θυμίζει τον μεγάλο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Το βιβλίο θυμάται και γιορτάζει.

Απο το Α, της Ανυπακοής

Μου άρεσε ο τίτλος : "H Επιστροφή στις άγριες Λέξεις" του Τιερί Μπαινστινγκέλ. Τελικά, ανακάλυψα μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθενός απο εμάς, στην Ελλάδα του σήμερα.


Ο Ερίκ που σπούδασε κάποτε Ηλεκτρολόγος βγάζει το ψωμί του ως επισκευαστής ηλεκτρονικών συσκευών μιας εταιρείας που για να κάνει τη δουλειά της χωρίς πολλά πολλά έξοδα, προσφέρει τις υπηρεσίες της τηλεφωνικώς. Πρέπει λοιπόν ο Ερίκ να "απαγγέλει" πιστά το κείμενό του σαν παπαγάλος, μήπως και καταφέρει και πείσει τον πελάτη να ξοδέψει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.

Ενα πρωί όμως ο νούς του αποφάσισε να μην υπακούσει. Επικοινωνεί με τους πελάτες αλλά δεν τους παραμυθιάζει. Τους βοηθά πραγματικά. Αν χρειασθεί μάλιστα πηγαίνει και σπίτι τους για να επισκευάσει τις χαλασμένες τους συσκευές. Θέμα ήθους σε μια ανήθικη εποχή. Ο Ερίκ έγινε ένας "άγγελος" για τους γάλλους πολίτες, πρώην πελάτες της εταιρείας τηλεφωνικών υπηρεσιών....

Η ανυπακοή δεν είναι φαινόμενο του σήμερα. Ηταν και του χθες. Ο Χενρι Ντέιβιντ Θορό, το 19 ο αιώνα, δεν άντεχε στη σκέψη οτι οι φόροι που κατέβαλε στο κράτος πήγαιναν για τη χρηματοδότηση του πολέμου των ΗΠΑ με το Μεξικό. Ετσι έγραψε το περί ''Πολιτικής Ανυπακοής'', πολυμεταφρασμένο στην Ελλάδα (υποθέτω και πολυδιαβασμένο λοιπόν)

Ηταν περίπου τότε, που η γαλλίδα σουφραζέτα Ubertine Aucklaire αρνήθηκε να πληρώνει φόρους, διαμαρτυρόμενη γιατί οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου.

Σε άλλο μερος, στην Ορλεάνη πρόσφατα, η Μπαμπέτ που εργαζόταν ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ, έβλεπε συχνά γυναίκες να δυσκολεύονται να συμπληρώσουν τα ποσά για να αγοράσουν τρόφιμα για τα παιδιά τους και ηλικιωμένους που μετρούσαν και το τελευταίο σεντ για να πάρουν ένα γιαούρτι. Τελικά επαναστάτησε το μέσα της. Η ταμειακή της μηχανή δεν τα περνάει όλα. Η Μπαμπέτ δεν ''χτυπάει'' στη μηχανή της προϊόντα πρώτης ανάγκης που έχουν ανάγκη να αγοράσουν άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν γι αυτά. Η τύχη της βέβαια είναι προδιαγεγραμένη. Απολύεται αμέσως μόλις την αντιλαμβάνεται το αφεντικό.

Η ανυπακοή δεν είναι μία αυτονόητη πράξη. Το κατάλαβε και η Κοκκινοσκουφίτσα που παραβαίνοντας τις εντολές της μαμάς, άλλαξε δρομολόγιο στο δάσος. Το κατάλαβαν και οι αμερικανοί όταν αμφισβητήθηκε η επιλογή του πολέμου στο Βιετνάμ, απο νεαρούς οι οποίοι αρνήθηκαν να καταταγούν. Η Κοκκινοσκουφίτσα τιμωρήθηκε καθώς μπλέχτηκε σε περιπέτεια με τον κακό λύκο. Οι δε Αμερικανοί κατήργησαν τη στρατιωτική θητεία και ο στρατός έγινε επαγγελματικός, ώστε να κάνουν πολέμους χωρίς έμπόδια απο νεαρούς αμφισβητίες...


Τελικά οι πράξεις ανυπακοής του πολίτη, πρέπει να βάλουν το κράτος και τις κυβερνήσεις να σκεφθούν.

Tί είναι ανυπακοή; Είναι η άρνηση ενός, ή περισσότερων ατόμων, απέναντι στην τήρηση ορισμένων νόμων και εντολών. Και σύμφωνα με τον Χάουαρντ Ζιν, είναι μορφή πολιτικής δράσης.

Δώρο στο Μέγαρο

Εμαθα κι εγώ οτι το Δημόσιο ''εξυπηρετεί'' δανειακά το Μέγαρο Μουσικής και είπα κι εγώ να σπεύσω!!!!
Πάω λοιπόν αύριο πρωί πρωί να ζητήσω κι εγώ ''εξυπηρέτηση'' επειδή ένα ζόρι το τραβάω κι εγώ η Παραμυθού. Θα πάω λοιπόν, γιατί κι εγώ τον πολιτισμό διαδίδω και το δικαίούμαι το δωράκι μου !

Μπορεί να περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, αλλά ο Πολιτισμός είναι πολιτισμός. Κι αν μια κοινωνία μένει προσηλωμένη στον πολιτισμό της, όλα καλά θα πάνε. Διότι γιατί ζει μια χώρα; Για την περηφάνεια της, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Για να κυκλοφορούν οι πολίτες της με το κεφάλι ψηλά, κι ας είναι το στομάχι άδειο, τα παιδιά χωρίς σχολεία, τα σπίτια χωρίς θέρμανση, οι συνταξιούχοι χωρίς αξιοπρέπεια και οι εργαζόμενοι χωρίς αύριο....

Το δημόσιο μπορεί να μην τους πληρώνει στους πολίτες, τις οφειλές που χρονίζουν, μπορεί να μην πληρώνει ούτε αποζημιώσεις στους απολυμένους, μπορεί να θέλει να μας τα πάρει απο παντού με παράλογους και υπερβολικούς φόρους, αλλά ο Υπουργός Οικονομικών, με διάταξη που εισήγαγε στο φορολογικό νομοσχέδιο, ορίζει οτι το κράτος αναλαμβάνει να αποπληρώσει δάνειο ύψους 95 εκ Ευρώ που έχει δοθεί από την Εθνική Τράπεζα στο Μέγαρο Μουσικής.

Διότι κύριοι, αυτός είναι ο προορισμός της Τράπεζας. Εχει μία ευθύνη για τη διάσωση του γοήτρου και του ''περήφανου'' πολιτισμού της χώρας αυτής. Βεβαίως, τα ποσά που θα κληθούν να πληρώσουν οι φορολογούμενοι δεν είναι μόνο 95 εκ Ευρώ, όπως ειπώθηκε, καθώς δεν έχουν υπολογιστεί οι τόκοι. Το δάνειο έχει εικοσιπενταετή διάρκεια με εξαετή περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή κεφαλαίου. Πολιτισμένα πράγματα.

Τί είπες Κοκκινοσκουφίτσα; Οτι το Μέγαρο ήταν δωρεά ιδιώτη προς το Κράτος; Γιατί δεν το λές αυτό στο υπουργείο των Οικονομικών Κοκκινοσκουφίτσα μου και στον κ.Παπακωνσταντίνου; Ετσι είναι οι δωρεές στο δικό μας παραμύθι μικρή μου. ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ.

''Αγανακτήστε''

Τα παραμύθια της Χαλιμάς, είναι πενιχρά μπροστά σε αυτά που ακούμε σήμερα. Τα σκοτεινά και καταθλιπτικά, που τελικά μπορεί και να καταφέρουν να μας κοιμήσουν, να μας βάλουν σε μονοπάτι μονόδρομο που δεν έχει επιστροφή. Η Σεχραζάτ χρησιμοποίησε κάποτε το παραμύθι για να αντισταθεί. Το έκανε εργαλείο στα χέρια της. Εμείς για την ώρα, μόνο ακούμε.

Ξυπνήσαμε λοιπόν ένα πρωί, πριν καιρό, και μας είπαν ''πτωχεύσατε''. Απο τότε δεχόμαστε το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Σφαλιάρες, χαστούκια, μέχρι και ακρωτηριασμούς αναγκαζόμαστε να υποστούμε. Μας είπαν ''κλέφτες'', ''ψεύτες'', ''λαμόγια'', ''απατεώνες της Ευρώπης'', μας ξεφτίλισαν την Αφροδίτη μας, εκείνη της Μήλου, μας άδειασαν τις τσέπες, μέχρι και τα νησιά μας, τη θάλασσά μας, το έδαφος κι ότι βρίσκεται κάτω απο τα πόδια μας, και τα σπίτια μας θέλουν να παραδώσουμε για λίγα ευρώ.

Βέβαια βρήκαν βοήθεια, στήριξη, και δεκανίκι γερό, εκείνους που εμείς εμπιστευθήκαμε για να οδηγήσουν τη χώρα. Μερικοί μάλιστα πρωτοστατούν σε αυτόν τον ιδιότυπο τζιχάντ, και χύνοντας στις κάμερες κροκοδείλια δάκρυα για να συμπαρασταθούν στο δράμα του δοκιμαζόμενου πολίτη, ταυτόχρονα κατάφεραν να γίνουν πρωτοπαλίκαρα με τις προτάσεις και τις πολιτικές τους για τον ''εξαγνισμό της χώρας'' σα να δίνουν εξετάσεις στον ύψιστο για να μπουν στον Παράδεισο.
Μάταια ψάχνει κανείς μια σπίθα. Κάπου την είδε περαστική το μάτι μου σε μια γαλλική εφημερίδα. Το βιβλίο ενός 93χρονου με τίτλο ''Indignez - vous'' (''Αγανακτήστε'') κάτι μου είπε. Το έψαξα. Το βρήκα. Δεν είναι πάνω απο 40 σελίδες. Σαν μια προκήρυξη ιδεών. Το έγραψε κάποιος που έζησε και είδε πολλά. Ο Στεφάν Εσέλ, ένας γλυκός παππούς σήμερα, υπήρξε πράκτορας στις μυστικές υπηρεσίες και αντιστασιακός την εποχή του Ναζισμού. Το έχει μέσα του, λοιπόν, και ήταν θέμα χρόνου να το βγάλει, αφότου επέζησε απο το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπουχενβαλντ, όπου κάποτε τον έστειλαν. Τώρα μας θυμίζει οτι ''κινητήριος δύναμη της αντίστασης είναι η αγανάκτηση''.

Ζητεί απο όλους να εξεγερθούν και να υπερασπιστούν δυναμικά τις ''κοινωνικές αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας''. Να απορρίψουν την ''εγωιστική'' δύναμη του χρήματος. Να πουν ''οχι'' στην παντοδυναμία των αγορών. Να αγανακτήσουν, για να αλλάξει επιτέλους η κοινωνία.
Αυτό το μικρό προσκλητήριο που γράφτηκε για να καλέσει την κοινωνία σε μια ειρηνική εξέγερση, ξεσήκωσε τους γάλλους. Εμάς δεν θα μας σηκώσει απο τον καναπέ;

Η Γκεστάπο που τον είχε στείλει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1944, δεν εγνώριζε οτι ο Εσέλ, θα γινόταν αργότερα ένας απο τους κύριους συντάκτες της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωματων του Ανθρώπου του ΟΗΕ. Αλλά και τώρα, κανείς δεν θα περίμενε να ακούσει τέτοια λόγια ''ανυπάκουα και καθόλου φρόνιμα''απο έναν παππούλη που έδειχνε να έχει αποσυρθεί.

''Η νομιμότητα των αξιών είναι πολύ πιο σημαντική απο τους νόμους του κράτους. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη Δημοκρατία, αλλά όταν κάτι είναι νόμιμο χωρίς νομιμότητα, πρέπει να διαμαρτυρόμαστε, να αντιστεκόμαστε και να δείχνουμε ανυπακοή''. Σαν νερό δροσερό, τα λόγια του στον διψασμένο έλληνα. Τον ξεπλένει, του αφαιρεί τις ενοχές και μπορεί να τον ξεσηκώσει. Ισως.

Σούμπερτ. Ενας ρομαντικός

Στα λίγα χρόνια της ζωής του, μόλις τριάντα έζησε, έκανε αρκετά για να μεγαλουργήσει και να μείνει στο πάνθεον των αθανάτων της μουσικής. Ο Franz Peter Schubert γεννήθηκε σαν σήμερα το 1797 στη Βιέννη.

Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος μουσικής κι έτσι ο Franz συνήθισε απο μικρός να ακούει. Γρήγορα άρχισε να συνθέτει. Την ώρα που άλλα παιδιά έπαιζαν με παιχνίδια εκείνος έπαιζε με τις νότες βάζοντας και βγάζοντάς τις απο το πεντάγραμμο. Σπούδασε παιδαγωγικά και για τέσσερα χρόνια δίδαξε,όμως κάτι άλλο αναζητούσε στη ζωή του, ώσπου αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την μουσική και να εγκαταλείψει τη δουλειά του.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1810, το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό. Τα πρώτα του έργα είχαν επιτυχία, αλλά η συνύπαρξη στην ίδια πόλη με τον Beethoven επισκίαζε πάντα την παρουσία του Schuberτ. Τελικά το κοινό αλλά και οι ομότεχνοί του, τον παραδέχθηκαν, παρά το νεαρό της ηλικίας του, δίνοντάς του μια θέση στους μουσικούς μέντορες της Βιέννης.


Συνέθεσε σονάτες, συμφωνίες, όπερες, μουσική δωματίου και πάνω από εξακόσια lieder, τα οποία τον καθιερώσανε ως τον κύριο εκπρόσωπο της ρομαντικής μουσικής τού είδους.

Τα τελευταία έξι χρόνια τής ζωής του έπασχε από σύφιλη, γεγονός που επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία του αλλά όχι και την δημιουργικότητά του. Το τελευταίο έργο του, η όγδοη συμφωνία, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ -γι’ αυτό και έμεινε στην ιστορία ως η ημιτελής συμφωνία. Ο θάνατος τον βρήκε στις 19 Νοεμβρίου 1828.

Λέξεις που γιατρεύουν

Καληνύχτα, λυπημένε Αδερφέ μου,
αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι
είναι που θα σε συλλογίζομαι
καθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με αλλού μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα' θελα να το λαβώσεις.

Τάσος Λειβαδίτης

Αη Βασίλης εναντίον υποτέλειας!

Πριν ανοίξει καλά-καλά τα μάτια του, έτρεξε μισοκοιμισμένος στο σαλόνι. Κοίταξε γύρω του, μα τίποτε δεν έδειχνε οτι ο Αη Βασίλης πέρασε απο εδώ....

Ο Γιαννάκης κάθισε κατσουφιασμένος στον καναπέ και βυθίστηκε σε μαύρες σκέψεις. Μήπως στο γράμμα του είχε ζητήσει κάποιο δώρο δυσεύρετο και ακριβό; Μήπως δεν ήταν και τόσο καλό παιδί τη χρονιά που πέρασε; Ακουσε τη μεγάλη του αδερφή να μιλά ψιθυριστά με το μπαμπά στην κουζίνα. '' Δεν τα έμαθες τί έγινε φέτος;'' της λέει.

''Τί συνέβη μπαμπά; τελικά, μύθος ο Αη Βασίλης!'' διαπίστωσε εκείνη κυνικά.
''Οχι, δεν είναι αυτό. Αλλά κι αν ακόμη ήταν μύθος, κάποιοι προσπάθησαν να μας τον αρπάξουν!'', της λέει ο μπαμπάς.

''Να τον αρπάξουν; Ποιοί είναι αυτοί οι απαίσιοι που θα τολμούσαν κάτι τέτοιο;'' ρώτησε σοβαρά το κορίτσι.

''Ακουσε λοιπόν. Οι πύλες του Διαδικτύου, τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες, το έλεγαν εδώ και μέρες. Ηταν μια απειλή που έπιασε τελικά. Ελεγαν οτι οτιδήποτε αποτελεί πλούτο σε αυτή τη χώρα, οτιδήποτε χαρίζεται, δωρίζεται, ανήκει, ή κερδίζεται απο τους πολίτες, θα κ α τ α σ χ ε τ α ι !!!!!''

''Τι θα πει κατάσχεται;''
''Θα πει οτι το αφαιρούν, το παίρνουν, μας το στερούν, σε τελική ανάλυση μας το κλέβουν!!!'', εξήγησε ο μπαμπάς θυμωμένα.

Ο Γιαννάκης έπεσε απο τα σύννεφα. Αυτό που φοβόταν είχε συμβεί. Οι κακοί του ΔΝΤ είχαν απειλήσει ακόμη και τον Αη Βασίλη. Είχαν τολμήσει να φθάσουν ως εκεί. Δεν είναι μόνο που είχαν αγοράσει για πενταροδεκάρες το νησάκι απέναντι απο τη γενέτειρα της μαμάς, δεν είναι που είχαν βάλει και στο μάτι την Ακρόπολη, δεν είναι μόνο που μείωσαν το μισθό του μπαμπά, δεν είναι μόνο που είχαν διώξει το θείο απο τη δουλειά του, δεν είναι που είχαν απειλήσει τόσους άλλους με απόλυση, δεν είναι μόνο που απαξίωσαν τους εργαζόμενους, την εργασία, την περιουσία και την αξιοπρέπεια της χώρας, μα έφτασαν ακόμη και να απειλήσουν τον Αη Βασίλη!!! ''Ε οχι!!! Αυτό πάει πολύ'', σκέφτηκε.

Ο μπαμπάς συνέχισε να εξηγεί ψιθυριστά στη μεγαλύτερη αδελφή του Γιαννάκη, οτι τα δώρα δεν έφθασαν, γιατί έτσι κι αλλιώς κινδύνευαν να κατασχεθούν. ''Ο Αη Βασίλης, που μας αγαπά, δεν θέλησε να τα χαρούν κάποιοι άλλοι. Είναι πλούτος καρδιάς, πλούτος δικός μας που μας ανήκει, σας ανήκει παιδιά μου....'', είπε ο μπαμπάς.

Ο Γιαννάκης οργισμένος εμφανίσθηκε στην κουζίνα. ''Καλά έκανε και δεν ήρθε. Ας τα κρατήσει για φέτος'', φώναξε.

''Ο δικός μας Αη Βασίλης, αντιστάθηκε με αυτήν την πράξη του. Δεν θέλησε να τους τα χαρίσει και καλά έκανε. Ούτε κι εμείς θέλουμε. Πήραν ό,τι πήραν, ας φύγουν τώρα. Και εσείς εκεί, είπε ο Γιαννάκης δείχνοντας την οθόνη της τηλεόρασης που παρουσίαζε μια συζήτηση στο Κοινοβούλιο: Μην τους δίνετε άλλο απο τον πλούτο μας. Μην ξεπουλάτε άλλα....... Φτάνει πια!''